Dec
16
මේ දවස්වල වැඩ හන්දා බ්ලොග් එකට කතාවක් දාන්නත් එන්න බැරි උනා. අද තමයි පොඩි විවේකයක් ලැබුනේ. ඉතින් හිතුනා කතාවක් දාන්න ඕනේ කියලා. මට අහම්බෙන් වගේ මගේ පරණ සිංහල අච්චු පොතක් හම්බ උනා.
මේක ඉස්සර පහ වසර සිංහල අච්චු පොතේ තිබ්බ ජනප්‍රවාද කතාවක්. මං ඉස්සර කියල කිව්වේ ඒ කතාව තියෙන්නේ පරණ විශය නිර්දේශයේ. දැන් ඒ කතාව නැද්ද කොහෙද. ඔය අනුරාධපුරයේ යද්දි අපට මුන ගැහෙන වැවක් තමයි කලා වැව කියන්නේ. මේ කතාවත් කලා වැව සම්බන්ධවයි.
කවුරුත් දන්නවා ඇති කලා වැව හැදුවේ ධාතුසේන රජතුමා කියලා. (දන්නේ නැති අයත් ඇති.) ඔය ධාතුසේන රජතුමාට හිටියලු මිගාර කියලා සෙනෙවියෙක්. ඔන්න කතාව අහ ගන්නකෝ. ධාතුසේන රජතුමා අනුරාධපුරය එක්සේසත් කරවලා (එකම රජෙක් යටතේ පාලනය කරනව කියන එක ) දැහැමින් සෙමින් (ධාර්මිකව හා සාමයෙන් ) රට පාලනය කලාලු. ඉතින් මේ රජතුමා අනුරාධපුරේ ගොවිතැන් වලට අවශ්‍ය කරන ජල සම්පත් ලබා දෙන්න කියලා වැවක් බදින්න තීරණය කලාලු.
රජතුමා රට වැසියන්ගේ උදව්වෙන් කොහොම හරි වැව බැන්දා කියමුකෝ. එදා පුර පසලොස්වක දවසක් ලු. ඉතින් මේ රජතුමා වැවේ වැඩ ඉවරවෙලා එදා රෑ උත්සවයක් සූදානම් කලාලු. උත්සවේට කට්ටිය ගියාලු. ඊට පහුවෙනිද ලු වැව විවෘත කරන්නේ.
මිගාර සෙනෙවියාට කලා කියලා පුතෙක් හිටියලු. මේ පුතා හද එලියේ වැව් බැම්ම දිගේ ඇවිද යද්දි දැක්කලු වැවේ එක තැනක් බිදිලා ඒකෙන් වතුර කාන්දු වෙනවා.පුතාට හිතුනලු මේ සිදුර ලොකු උනොත් මේකෙන් වැව් බැම්ම මුලුමනින්ම බිදිලා මුලු ගමම යට වෙන්න පුලුවන් කියලා. ඉතින් මේ දරුවා කවුරුහරි එක්ක එන්න ඕනෙ කියල බැලුවලු නමුත් ගොඩක් දුර නිසා ගිහින් එද්දි වැව් බැම්ම බිදිලම යන්න ඉඩ තියෙන්න පුලුවන් කියල හිතුනලු.
ඉතින් කලා තමන්ගේ පොඩි අත් දෙකෙන් අර සිදුර වහගෙන හිටියලු කවුරුහරි එනකන්. කොහොමහරි ඔතනින් මිගාර සෙනවියා තමන්ගේ පුතාව හොයාගෙන ආවලු. මේ සෙනවියා දැක්කලු තමන්ගේ පුතා වැව් බැම්මේ තියෙන සිදුරක් වහගෙන ඉන්නවා කියල. ඉතින් මේ සෙනවියා රජතුමා කැදවලා මේ සිද්ධිය සැල කලා ලු. රජතුමා කඩිනමින් ඒ තැන පිලිසකර කලා. මේ දරුවා තැනට සුදුසු නුවන පාවිච්චි කරලා කරපු දේ නිසා ලොකූ විනාසයක් වැලකුනා. ඊට කෘතගුන සැලකීමක් වශයෙන් රජතුමා මේ වැව කලා වැව කියලා නම් තිබ්බලු.
මොනවා උනත් රජරට ගොවියෝ අදත් ධාතුසේන රජතුමාට පින් දිදී ඔය වැවේ ජලයෙන් කුඹුරු අස්වද්දනවා.
මේ කතාව ලියද්දි මට පරණ සිංදුවකුත් මතක් උනා.
වස්තුව ඉල්ලන කාශ්‍යප පුතුනේ
ඇයි හදවත රිදවන්නේ
ඇස් දෙක වාගේ මුගලන් සහා නුඹ
පියරජු සෙවනේ උන්නේ
ඔච්චර සේවයක් කරපු රජෙකුට අන්තිමේදි සිද්ද උනේ තමාගෙම පුතුගේ අතින් මැරුම් කන්න.ඔක්කෝටම මුල වස්තුවට තියෙන කෑදර කම කියලා නම් කියන්න පුලුවන්. වස්තුවට කෑදර මිනිස්සු ඒ කාලෙත් හිටියා කියන එක ඕකෙන්ම සනාත වෙනවා
සියලු දෙනාට ජය වේවා !!!
Post a Comment