Gossip Lanka News

අමුතු කතාවක්. 1 කොටස
ඉදිරිපත් කලේ : නොදරුවා at 8:12 PM |
"හිතට ආපු දේත් එක්ක සමකරන්න වටපිටාවෙන් උදාහරණ හොයාගන්න බැරි තරමට වටපිටාවේ උදාහරණ පිරිලා. මම මේ කියන්නට යන්නේ මහාලොකු සමාජ විද්‍යාවක් නෙවෙයි. නමුත් මගේ කතාව ඇතුලේ සම්බන්ධවෙලා ඉන්න ඉදිරියට සම්බන්ධ වෙන ජීවිත ගැන කියන්නට වෙන පරිකතා ප්‍රමාණය මත තමා මගේ ජීවිතය මරණයකින් කෙළවර වෙනවද.., එයට තව දශක කිහිපයක් හුස්ම ගන්න අවසර දෙනවද කියන එක තීරණය වෙන්නේ.."

මම දිනපොතේ අද දිනයට වෙන්වී ඇති කොටසේ අවසන් තීරුව තෙක්ම ලියා අවසන් කළෙමි. තව හෝරා කිහිපය කින් මා ජීවිතයට මුහුණ දෙන්නට වෙන ඒ අත් දැකීම් සමූහය පිළිබඳ මා තුළ ඇත්තේ අවිනිශ්චිත බියක් නොව උමතු අහ්ලාදයකි. හැමදේම මුළාවකි, මායාවකි. වෙනස නම් අපි යථාර්තය ලෙස මුහුණ දෙන හැම අත්දැකීමක් ම අපව තව තවත් මේ මුළාව නම් ගොහොරුවේ පතුළට ම කිඳා බැස්සවීම ය. මම අනුරාධ නදියවන් වෙමි. සිංහල මවකටත් දමිළ පියෙකුටත් දාව පිළිසිඳුනු මට වැල්ලවත්තේදී වින්නඹුවක් විසින් උප්පත්තිය ලබාදී තිබිණි. පියා දෙමලෙකු වූ පාපය කරණකොට ගෙන මාගේ මව ඇයගේ වලව් පරම්පරාවෙන් පිටමං කර තිබිණි. ඒ ඈගේ පෙම වතු කම්කරුවෙකුට පුද කළ වරදට ය. කාසිකාර දෙමවුපියන්ට දාව රත්තරං හැන්දක් මුවතබා ගෙන මේ ලොව එළිය දකින්නට තිබූ වරම මට අහිමිවිය. ඒ මම දෙජාතියක මුහුන් උප්පත්තියක් වීම නිසාය. මගේ සීයාගේ නොහොත් වළවුවේ හාමු ගේ දුව හා පෙමින් බැඳීමේ වරදට වන්දි ගෙවන්නට වූයේ මා පියා වූ නදියවන්ගේ මාපියන් ට ය. ඔවුන් සමාජය ඉදිරියේ පවුකාරයන් වන්නට විය. අසූව දශකයේ අග භාගයේ එක මූසළ රාත්‍රියක නන්නාඳුනන පිරිසකගේ ප්‍රහාරයට හසුව ටයර් සෑයක් මත දැවෙන්නට වූයේ එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙසය.

1990 මගේ ජීවිතය තැනින් තැනට විතැන් වීමට පටන් ගත් වසරයි. ජීවිතය තුල කාලාන්තරයක් රස්තියාදු ගැසූ මම අවසන නතර වන්නට වූයේ තව හෝරා කිහිපයකින් මාවෙත එන මරණය ඉදිරියේයි.

මේ ඔබ කියවන්නේ මගේ ජීවිත කතාවයි.

ලෙඩකට බෙහෙත් බොනවා නම් එය ලෙඩේ නිට්ටාවට සනීප කරන බෙහෙතක් විය යුතුය. එය ජීවිතය සම්බන්ධයෙන් මොනතරම් වළංගුදැයි කියන්නට මම නොදනිමි. පැය මිනිත්තු හරණය වී ආපස්සට දිව යන විරාම ඝටිකාවක් සේ අසුරු සැනින් මගේ සිත අතීතයට දිව යයි.

.........................

මා අවදි වූයේ අම්මාගේ තුරුළේ සිටය. ඒ ඇයගේ හිස පිරිමැදීමකින් නොව පිටස්තරයෙකුගේ කෑ ගැසීමකට ය. මහ හඬින් දෙපලු වී ඇඳ අසල ට වැටුණු දොර පළුව උඩ සිට ගත්, දොර කඩා ඇතුළට ආ නඩයෙන් එකෙක් අම්මාගේ කෙස් වරළෙන් අල්ලා මෙසේ ඇසීය.

"කෝ යකෝ රාජා....?"

සෙල්වරාජා නදියවන් යනු මගේ පියා බව එවකට 5 වැනි වියේ පසුවූ මාගේ මතකයේ තිබිණි.

"කැරි බල්ලා අපේ කඩවල් වල වැඩ කරලා, තියෙන හයිරං පාට් දාලා, ආවා අපිව මට්ටු කරන්න. කෝ ඕකා..? කෝ වේසියේ තොගේ මිනිහා...? කියපිය.., නැත්තං මෙතනම තිට කෙළවල යනවා...!"

ඒ වන විටත් අපේ පැල දෙපස මේ නෙයියාඩගම ඇසී මුඩුක්කුව දෙපස අය රොක්වී සිටියහ. ඇයගේ කෙස්වැටියෙන් අල්ලාගෙන අසන්නට බැරි තරම් අපුල වදන් වලින් කැනහිලුන් සේ කෑ මොර දෙද්දී අම්මා කලේ නිහඬව පරඬැලක් සේ ඉකිබිඳීමයි. ඒ වන විට පස්වියැති වූ මගේ සිතේ වඩාත් පැළපදියම් වූ ගැටලුව වූයේ, තම වංශවත් පරම්පරාව අතහැර දමිල කම්කරු පුතෙකු හා පැමිණි මේ ගැහැණිය, ඉන් දස වසක් ඉක්ම යන්නටත් මත්තෙන් තම වරිගයේම උන් ගෙන් තම සැමියා ආරක්ෂා කිරීම වෙනුවෙන් දෙනෝදාහක් මධ්‍යයේ නින්දාපහාස විඳින්නට තරම් අවාසනාවන්ත වූයේ ඇයි යන්නයි.

අප්පා එන විට රෑබෝවී තිබිණි. රාත්‍රී නවය දහය වන විට මා කුසගිණි වන බව දන්නා අම්මා සිටියේ කබල මත රොටියක් තවමිනි. ඒ වන විටත් වටින් පිටින් අද සවස වූ සිද්ධිය ආරංචි වී සිටි අප්පා සිටියේ කම්පිතව ය.

අමුතු කතාවක්. 2 කොටස
ඉදිරිපත් කලේ : නොදරුවා at 10:04 AM |
කෙළිලොල් සිනහවක්, හුරතල් දාංගලයක් සහ පිරුණු සිහින් ශරීරයක් හිමි ඇයව කාගේත් අවධානයට ලක්වන්නේ නිතැතින්මය. අට දෙනෙකුගෙන් යුත් පවුලේ බඩපිස්සා වූ ස්වර්ණා මැණික් බණ්ඩාර පුංචි සන්දියේ සිටම ඉගෙනීමට උපන් හපන් දැක්වපු අයෙක් විය. තම අධ්‍යාපන කටයුතු දැඩි අධිෂ්ඨානයකින් යුතුව කළ ඇය, පවුලේ ගෞරවය ආරක්ෂා කිරීමට බැඳී සිටි අයවලුන්ගෙන් පෙරමුණ ගන්නියක් විය. එහෙත් අභිරහස් ලෙස මෙලොවින් සමුගත් තම මෑණියන්ගේ වියෝවෙන් පසු, ලෝකයට පෙනෙන්නට එක් සිනහවකුත් හදවතේ දැවෙන මහා ගින්දරකුත් මේ සියල්ලම කණපිට පෙරලන්නට සමත් වීම පුදුමයට කරුණක් යැයි ඇග්නස් නැන්දා හූල්ල හූල්ල කඳුළු පිස දමපු හැටි මගේ මතකයේ පරමාණුක අංශුවක් සේ ඉතිරි වී තිබුණේය.


අද ඒ කෙළිලොල් සිනහව ඉකි බිඳීමක් බවට පත්ව ඇත. දාංගලයක් නොතිබූ ගානය. වැරහැලි වී ඇති අම්මාගේ සිරුර දකිනවිට අප්පාටත් ආතතියක් හෝ එයට සමාන වූ හැඟීමක් ඇති නොවේ යැයි සැක කළ හැකි කිසිවක් ඔහුගේ බැරෑරුම් ඇස් වලින් ප්‍රකට නොවන්නේය. නොයෙකුත් දරිද්‍රතා මැඩගෙන ඉදිරියට ඇදෙන අපේ පවුල් සූත්‍රය වෙඩි වැදී මිය යන දැවැන්ත ඇත් රජෙකු හා සමානය යන්නත් හැඟී යන වාර ගණන අනන්තය අප්‍රමාණය. ඔහු එක එල්ලේ අම්මාගෙන් කිසියම් දෙයක් විමසනවා මම දැක නොමැත. එහෙත් අද සවස වූ සිද්ධිය පිටුපස ඇති සුලමුල සිතාගැනීමට නොහැකි තරම් අප්‍රාණික දැනුමක් ඔවුන් දෙදෙනාටම අහිමි වී නොමැති බව ඉතාම පැහැදිලිය.


"මෙච්චර කාලයක් ගිහිල්ලත් ඒගොල්ලන් ඇයි අපිට අපේ පාඩුවේ ඉන්න දෙන්නැත්තේ ?"


ලෑලි වලින් ඉදිකර තිබූ නිවසේ ලී කඳන් වලට පණ ඇවිත් යකා නටාන්නාක් මෙනි. මහ වැස්සට පෙර හමන සුළඟට ඒ අභිමුව නොසෙල්වී සිටීමට ඇති අවකාශය රික්තකයක් සේ පෙනීයයි. ටකරන් වහලයට වැටෙන පොල් ගෙඩි තරම් වූ වැහි බිංදු, කණ් අඩි පතුලටම කිඳා බැස "ටක් ටක්" යන නාදය පමණක් ඇතුළු වීමට සලස්වා ඇති හැඩකි. නිකටේ අත්ල තබාගෙන බොරළු පාරේ වක්‍රාකාර සිතුවම් අඳින විලාශය දෙස ඇය මහත් ඕනෑ කමකින් බලාසිටියි. දෙඇස් අගින් කඩා හැලෙන ලුණු රසැති වතුර බිඳු මැටි පොළව වෙලාගන්නේ කිරට පැණි මෙන්ය. දිනකට එක් වතාවක් හෝ එහි රස නොබැලූවොත් පොළවට එය වාරණය කළ කෑම වේලක් වන්නේය. කඩේ මුදලාලිගේ වෑර්ලස් එකේ ප්‍රචාරය වන ගීතය කෙඳිරිලි හඩක් මෙන් ඇසෙයි.


“ ආදර හැඟුම්.....
ආදර හැඟුම්.....
ආ.....දර........ හැඟුම්.......”

අමුතු කතාවක්. 3 කොටස
ඉදිරිපත් කලේ : නොදරුවා at 12:23 PM |
සමාවන්න මා පටන් ගත් කතාව දිගටම කීම පමාවීම ගැන. ජීවිතේ හැටි එහෙමය. කතාව ගලා යන්නේ අපට ඕනෑ හැටියට නොවේ. ජීවිතය දොළ පහරක් බඳුය. ඊළඟ මොහොත වංගුවක් සේම දිය ඇල්ලක්ද විය හැකිය.
සුජීව ප්‍රසන්න ආරච්චිගේ දුර්වල නව කතාවක වස්තුබීජය බඳු වංශවත් සිංහල යුවතියක් අතේ සතේ නැති දෙමළ කම්කරුවකු හා එක්වීම තුළ බිහිවූ කලල රූපය පස් හැවිරිදිව පිළේ වාඩිවී සිටියේය. පස් හැවිරිදි දරුවකුට තම විජිතයේ රජුද රැජනද දෙමාපියන්ය. දුර්වල නව කතාවක පිටු අතර මිස සැබෑ ජීවිතයේදී සාමාන්‍යයෙන් දකින්නට නොලැබෙන ආකාරයේ සිද්ධියකින් ඔහු කැළඹීමට පත්ව සිටියේය. කවුදෝ නාඳුනන පිරිසක විසින් එදින සවස කෙහෙවල්ලෙන් ඇද පහර දී තිබුනේ ඔහුගේ විජිතයේ රැජනටය. කොයිතරම් කුරිරු වුවද මිනිස්සු සාමාන්‍යයෙන් මිනිසකුගේ වැරදි නිසා ඔහුගේ බිරියට පහර දෙන පහත් තත්ත්වයට නොවැටෙති. එසේම වංශවත් කුල පරම්පරාවකින් පැවත ආ අම්මා පිට මිනිහෙකුගෙන් නිසොල්මනේ පහර කා දරා ගන්නා ජාතියේ ගැහැණියක නොවූවාය. මේ දුප්පත් පියා සමඟ එක් පන්තියක සිට තවත් පන්තියකට, එක් ජාතියක සිට තවත් ජාතියකට මාරු වන්නට තරම් නිර්භීත වූ මේ ගැහැණිය මේ තරම් සරල ලෙස පිට මිනිහෙකුගෙන් ගුටි කා නිහඬ වූයේ ඇයි?
මේ සිද්ධිය ඇත්තටම සිදුවීද නැත්ද යන්න මම අදත් කල්පනා කරමි. පස් හැවිරිදි දරුවකුගේ මතකය දුඹුල්ය. සැබැවින්ම සිදුනොවූ දේද සිදුවුනු ලෙසින් මතකයට එක්වීම නොවැළකිය හැකිය. මේ අපැහැදිළි සිද්ධිය පසුව මට අත්විඳින්නට සිදුවූ සිද්ධිදාමයක ප්‍රතිඵලයක් සේ මගේ මනසට රිංගා නොගත්තා නොවිය හැකිද?

මේ සිද්ධිය හිතළුවක් වෙතත් නැතත් ඊට සම්බන්ධ තවත් රූපරාමු දෙකක් මගේ මනසේ තැන්පත්ව ඇත්තේය. මේවා මනසට පිවිසියේ පස් හැවිරිදි වියේද නැද්ද යන්න මම නොදනිමි.

කතාවක් නැතිව නිසොල්මනේ බූරු ඇඳ මත හිඳගෙන ප්ලේන්ටී කෝප්පය තොළගාන අප්පා!

අවුල් වූ කෙහෙරැළින් යුතුව නැවී ලිපට පිඹිමින් රොටී හදන අම්මා!

හවස අදාළ සිද්ධිය සැබැවින්ම සිදුවී නම් අප්පාගේත් අම්මාගේත් මේ නිවුනු හැසිරීම අපේක්ෂා කළ හැකිද?

"දීපං ඔය මන්න පිහිය මෙහාට. මං ගිහින් උඹට අත තියපු වලත්ත බල්ලගෙ බොකු බඩ වැල් එළියට ඇදලා එන්ඩ!" අප්පා නොකියන්නේ ඇයි? මිනිසකුට මෙතරම් නෝන්ජල් විය හැකිද? ජීවිත කාලයක් තිස්සේ අනුන්ට බැල මෙහෙවරකම් කළා වුනත් අප්පාට ආත්ම ගෞරවයක් කියා දෙයක් ඇත්තේම නැද්ද? පැත්තක ඉන්නා මිනිසකු තමන් ගෙදර නැති අවස්ථාවේ පැමිණ භාර්යාවට පහරදී යෑම ඉවසන පිරිමියකුත් වෙත්ද?

"මදෑ මං මිනිහෙක් එක්ක ආව. ඌ මිනිහෙක් නෙවෙයි පඹයෙක්. මට උං ඇවිත් තඩිබාල ගියාට උඹට කරන්න දෙයක් ඇත්තේම නැද්ද යෝදයෝ?" යි අම්මා නො අසන්නේ ඇයි? මේසා බැරෑරුම් සිද්ධියක් මෙත් සිතින් දරා ගනිමින් රොටී පිළියෙළ කරන්නට ලෙයින් මසින් හැදුණු ගැහැණියකට හැකිද?

මේ සිද්ධිය මට පසු කලෙක අසන්නට ලැබුණු සත්‍යය විය හෝ නොවිය හැකි කාරණා සමඟ කෙසේනම් ගැළපිය හැක්කේද?

"ඒයි මට උඹට කතාවක් කියන්න තියෙනවා!" අට හැවිරිදි වියේදී පමණ මට කීවේ ලයනල්ය. මට පන්ති දෙකකට ඉහළින් සිටි ලයනල් මේ අවදියේදී මගේ එකම සගයාය. පාසැලේ හැම දෙනකුගෙන්ම කොන්ව, එකදු මිතුරකු හෝ අහිමිව සිටි මට සමීප වීමට තරම් නිර්භීත වූයේ ලයනල් පමණි. එය පුදුමයක්ද නොවේ. මීනීමැරුම් නඩුවකින් වරදකරු වූ ලයනල්ගේ පියා සිටියේ දීර්ඝකාලීන සිර දඬුවමක් ගෙවමිනි. දෙතොල් රතු කරගෙන හවස් කාලයේ ලේක් හවුසිය අසළ ගැවසුණු ලයනල්ගේ අම්මා ඉඳ හිටෙක ඇය අසළ නතර කරන රථයකට ගොඩ නඟිනු දුටු අය සිටියහ. මට සේම ලයනල්ටද නැතිවන්නට දෙයක් තිබුණේ නැත. අපි එක අත්තක වැසූ කුරුල්ලන් වීමු.

"උඹලගේ තාත්ත උඹලගෙ තාත්ත නෙවෙයි."

"මොකක්?"

"උඹට මේව කියන එක හරිද මන්දා. උඹලගෙ අම්මව බඩ කරල තියෙන්න කැම්පස් එකේ හිටපු කාලෙ බැච් එකේ කොල්ලෙක්ලු. පස්සේ ඌ මඟ ඇරියලු. උඹව නැති කරන්න හැදුවලු අම්මගේ අප්පච්චිලා. ඒක වලක්ව ගන්න තමයි උඹලගේ අම්මා පොඩිකාලෙ ඉඳන් දැනං හිටපු උඹලගෙ අප්පත් එක්ක පැනලා ඇවිත් තියෙන්න මහ රෑක."

අට ඇවිරිදි දරුවකු භ්‍රාන්තියට පත් කරන සුළු මේ කතාව මගේ චිත්ත සන්තානයේ වෙනසක් ඇති නොකරයි. දරුවකුට වුව දරාගත හැකි දේ සීමාවක් ඇත. පමණ ඉක්මවා බිය වැද්දූ කළ, කෙනෙකුගේ සිතින් බිය පහව යයි. පමණ ඉක්මවා අවමන් කළ තැන කෙනකු අවමන් නොසළකා හරින්නට පුරුදු වේ. වසර ගණනක අප්‍රසන්න සිදුවීම් දාමයක් මා රොබෝ පැටියකු බවට පත් කර ඇත්තේය. මා අසන කිසිවක් තව දුරටත් මා විස්මයට පත් නොකරයි.

"උඹට කීවෙ කවුද?" මා අසන්නේ එපමණකි.

"උඹට ඕනැ නෑනෙ ඒවා!"

අම්මා විශ්ව විද්‍යාලයකට ගියා යැයි මා කවදාවත් අසා නැත. ඈ කිසිදිනෙක ඒ බවක් නොකීවාය. නමුත් යාන්තම් අකුරු ගැටගසා දිනපතා පුවත්පත් කියවන්නට තරම් උගත් වූ අප්පාට සාපේක්ෂව ඈ ලෝකය පිළිබඳව දැනුමැත්තියක වූවාය.

අපේ පුංචි පැළට නිරන්තරයෙන් පැණ එන ගෙම්බකු දකින අම්මා මට උන් ගැන බොහෝ දේ කියා දෙයි. ගෙම්බා දිය ගොඩ දෙකෙහිම වසන සතකු බවද, වැඩිපුර දියෙහි වසන ගෙම්බන් හඳුන්වනු ලබන්නේ මැඬියන් ලෙසින් බවද ඇය කියයි. දිනෙක මැරී සිටින ගෙම්බකු දුටු අම්මා පිහියෙන් උගේ බඩ පළා සිරුර තුළ අවයව මට පෙන්වූවාය. කුඩා දරුවකුට ඉන් උගත හැකි දෙයක් ඇත්ද මම නොදනිමි.

"ඒයි, උඹ දන්නවද? උඹලගෙ අම්මා ඉගෙන ගත්තෙ දොස්තර නෝන කෙනෙක් වෙන්නලු" මේ කතාවද මට කීවේ ලයනල්ය.

මම ඊට සිනාවෙමි. මගේ අම්මා දොස්තර කෙනෙක්? මට එය සිතා ගන්නට වත් නොහැකිය.

මම සියල්ල අමතක කොට වර්තමානයට එමි. කඨෝර හඬකින් ගී ගයන්නේ අල්ලපු කඩේ රේඩියෝ එකය.

"ආදර හැඟුම්.....
ආදර හැඟුම්......
ආ....දර...... හැඟුම්......."


අමුතු කතාවක්. 4 කොටස
ඉදිරිපත් කලේ : LishWish at 10:12 PM |
අමරදේවයන් මේ මුමුණන කෙඳිරිලි සංගීතය මගේ හදවත පුළුස්සන්නේ ලෝදියෙන් උණුකළ ඊයම් වක් කරනවා මෙනි. ලෝකයාගෙන් අපහාස නින්දා විදී මගේ ජිවිතයට සිනාවෙන්නට එක්වරක් හෝ වරමක් ලබාදුන්නේ ඒ අතීත මතක සටහනයි. තමරි මල්ෂිකා නම් වූ ඇයව මට අහම්බෙන් මුණ ගැසුණේ නුවර ගුණසේන පොත් සැලෙනි.
සාමාන්‍ය පෙළ විභාගය අවසන් කළ විගස ලයනල්ගෙන් ඉල්ලා ගත් කළු කලිසමෙනුත් බැජ් එක ගැලවූ පාසැල් සුදු කමිසයෙනුත් දෙහි කැබැල්ලෙන් පිහි දැමූ දුවිලි වැදුණු කාකි සපත්තු වලිනුත් සැරසී ගුණසේන පොත් සැලේ කවුන්ටරය ළඟට වී මගේ කුළුදුල් සම්මුඛ සාකච්ජාව සඳහා වාරය එනතුරු සිතේ තිබූ නොසන්සුන් බව නිසා ළඟ තිබූ එක්සයිස් පොත් රාක්කයක පොත් පිළිවෙලකට සකසමින් සිටියදී හදිසියේම අහම්බෙන් මගේ ඇඟේ පිටුපස හැප්පුණු ඇය ආපහු හැරී “සොරී සොරී” යැයි කියා අතේ තිබූ කොල කැබැල්ල පෙන්වමින් කරුණාසේනගේ “මව හා දුව” පොත තිබේදැයි මගෙන් ඇසු හැටි සිහිවීමෙන් දැනුදු මගේ මුවට සිනාවක් නැගෙයි. එවෙලේ මා කරමින් සිටි දෙය නිසා මා එහි සේවකයෙක් යැයි ඇය සිතන්නට ඇත. ඇයගේ අත්වැරද්ද නිවැරදි කරනවා වෙනුවට

“ඔව් මැඩම්, ඒත් ඒක මෙතන නෙමේ තියෙන්නේ.. මැඩම්ට ඕන නම් මං ගෙනැත් දෙන්නද?”

කියා කියැවුණේ ඇයගේ රූ අසිරිය නිසාද නැතහොත් හිතේ දෙගිඩියාව නිසාවෙන්දැයි මට මතක නැත. පුස්තකාලයේ එතරම් සුදුසු පොත් නොතිබුණු බැවින්, මා විභාගයට ඉගෙනුම ලබනා කාලය තුළ බොහෝ අවස්ථාවල් වලදී පොත් සැල්වල රාක්කයන් අස්සේ කෙටිකතා හෝ විෂය කරුණු හා විචාරයන් සම්බන්ධ පොත් හෝ සොයමින් කියවන්නට පුරුදු වී සිටි නිසා පොත් සැල් වල බොහෝ පොත් තිබෙන තැන් මට හොඳට මතක තිබුණි.

මට ඇයව පසුව හමු වුණේ පන්සලේ කඨින පින්කමට පාසැලෙන් දාන දෙන්නට නියමිතව ඊට සහභාගි වු අවස්ථාවේදීය. එතැන් සිට ගොඩ නැගුනු මිත්‍රත්වයත් එහි අතුරුඵලයක් ලෙස ඇතිවූ සම්බන්ධතාවයත් මා කිසි කලෙක අපේකෂා නොකළ දෙයකි. ඉතිහාසයේ සිදුවූ දේවල් නැවත වාතාවක් සිදුවන බව කොහේදෝ රැලියක මා අසා තිබුනෙමි. එහි අරුත මට නොවැටහුනත් එහි කියැවෙන්නාක්මෙන් මාගේ දෙමව්පියන්ගේ ඒ ඉතිහාසය මටත් සිදු වෙන්නට ගොසින් වැලැක්වුණේ අවසානයේ මට බිඳුණු හදවතකුත් වේදනාවකුත් සමඟින් උන්හිටි තැනුත් අහිමි කරවමිනි.

“ටක්...ටක්...”

“ටක්ටක්ටක් ටකක්...ටක්...”

මා නවාතැන් ගන්නා කාමරය පිහිටි ලෑලි පැල්පතේ හිමිකරු හතික් අසාර් දොරට තට්ටු කරමින්ද කුමක්දෝ කියමින්ද කරන කෝලහාලයෙන් අවුරුදු තුනක් එපිට සිට මම ප්‍රකෘතියට ආවේමි.

“මොකෝ!”

”මේ....පල ගොනෝ, පොලිසිය ගෙවල් චෙක් කොරනවා ආයිත් පලයල්ලා!!”

ඔහුගේ අනතුරු ඇඟවීම කණට වැකෙත්ම වැලේ වනා තිබුණු ඒකම සරමත් ඇදුම් ටිකත් බෑග් එකට දමාගෙන, දොර ඇරගෙන මාස් කුළිය ලෙස මා දුන් මුදලේ ඉතිරි මුදල ලෙස ඔහු අත තිබූ දෙසීයද රැගෙන ඉඟියක් කර පස්සා දොරින් පැනගෙන පොලිසිය හෝ කිසිවෙකු හෝ දකින්නට පෙර නාකපනා වැස්සේ දිව්වෙමි. මා වැඩ කරනා හෝටලයේම වේටරයෙකු ලෙසින් වැඩ කරනා ඔහුගේ නිවසෙන් ඈතට ඈතට දුව ගොසින් ගාළු පාරට අවතීර්ණ වුයෙමි. දවසක් දෙකක් යනතුරු එහි නැවත යාම අනතුරුදායකය. නමුත් මාගේ අතේ ඇත්තේ ඉතුරු දෙසීය පමණි. කොත්මලේ වෙසෙන මාගේ මාමාගේ නිවසට යාමට මුදලකුත් නැත. මේ රාත්‍රියේ හැදුනුම්පතකුත් ළඟ නැතිව එහි යාම තවත් අනතුරුදායකය.

"මන්ත්‍රිවරයෙකුගේ දියණියකට පෙම්කළ වැරද්දෙන් නොකළ වරදකට වන්දි ගෙවමින් ඉබාගාතේ යන ශරීරයක් හා මනසක් එක්ක ගාලුපාරේ පහන් කණුවක් යට හිඳ වට පිට බලන්නට වූයේ හිසට තාවකාලික වහලක් විය හැකි යමක් ඇතිදැයි සොයනු පිණිස ය. සවස වැඩ හැරී නිවෙස් බලායන යකඩ කරත්ත පෙළත්.., බැටරි බලයෙන් තප්පුලන හඬත් මට ඇති කලේ හිස රුදාවකි.

බීප් බීප්...!!!! ක්‍රාස්..!

මා සිටි පහන් කණුව පසු කර නැවැත්වූ රථයේ සිට බැස ආවේ කවුදැයි ඇස් කෙළින් වදිනා ලයිට් එළිය නිසා මඳ වේලාවක් යනතුරු හඳුණා ගැනීමට නොහැකි විය...!

" කෝ...? ගන්නවා බලන්න අයිඩෙන්ටිය..? "

අමුතු කතාවේ 4 කොටස ලිව්වේ


අමුතු කතාවක්. 5 කොටස
ඉදිරිපත් කලේ : නොදරුවා at 11:19 PM |
"අයිඩෙන්ටිය...?"


"ඔව් නැතුව වෙන රෙද්දක් මම තමුසෙගෙන් ඉල්ලුවා ඇහුනේ නෑනේ...?"


"මේ... මේ...,"


"මොකෝ තටමන්නේ තමුසේගේ නම කියනවා බලන්න..,"


"නදියවන්"


"න...නදියවන්...?"


"ඔව්.."


"සාජන් මහත්තයා..., සාජන් මහත්තයා.., මූ දෙමලෙක්ය කියන්නේ...!"



කොස්තාපල්ගේ කෑ ගෑමත් සමඟම ජීප් රියෙන් බැස ආවේ උත්තුංග දේහධාරී රේඩියෝ මැසෙන්ජරයක් අතින් ගත් පුද්ගලයෙකි.

"අයිසේ මේ පී.සී..., ඔය යකාව අත ඇරලා දාලා එනවා යන්න හිල්ටන් එක ගාව ඇක්සිඩන්ට් එකක් වෙලා ලු..,"

"අදට විතරක් තො බේරුනැයි කියලා හිතා ගනු...,පල යන්න කිව්වෙ මෙතනින් මකබෑවෙලා යන ගුබ්බෑයමක ට..."


නදියවන් නම ඇසූ සැනින් උන් හිත් තුල සැකයක් ඇති කලේ හිඟන්නාගේ තුවාලය මෙන් සදාසුවයක් නොලබන මේ කාළකණ්නි යුද්ධය නිසා ය.
එක අහසක් යට ඉන්න අපේ ම එවුන් මරා ගන්නා හැටි...?

නිමේෂයක ට, නන්නත්තාරේ යන කාලකණ්නියෙකු වූ මම බලා උන්නේ ඒ රොද හතර ඈතට යනු දෙස ය.
දවසක් මම, අනෝරාවක් වැස්සක ට පසු මිදුලේ පෑදී තිබූ පුංචි දියවලක මුදුන් වී තිබූ හඳ අල්ලන්න තනද්දී අපේ අම්මා කිව්වේ..,

"පුතේ හඳ අපිට ගොඩක් දුරයි....,

හඳ අපට ගොඩක් දුරයි මගෙ පුතේ..."


අම්මා මා අල්ලන්ගියේ මගේ මඩ තැවරුනු දෑත සෙනෙහෙබරව ඈ ගවුම් රෙද්දෙන් පිසදා ය.

....................... මාරස්සන ඉඳන් දවසක් ට වාර ගණනක් සෙංකඩගල ට ආවගියද, තමරිව දකිනතුරු, මම දැවැන්ත සුවිස් හෝටලය විනා ඒ ඉදිරිපස, නුවර වැව වෙත නැවී හිනැහෙන ඇසල මල් ගහ දුටුවේ නැත.බස් එකේ යන එන තුරු, වැවේ බෝට්ටු, වතුර මල බැලුවද, එළි වැටි, නුවර වැව් පවන් රොදින් රැළි වැටුණු ඒ හඳේ ලස්සන දැක්කේ ද නැත. මාළිගාව වටේ පුන් හදවතින් යුතුව ඔබ හා ඇවිදිත් දී, මා හට කට වහන්න ට බැරි වූ නුවර වාචාල කොල්ලන් ගේ මුවෙන් වැහැරෙන..,

" ෂහ් මරු බඩුව නේද? "


කියා මා සවනත උන්ගේ මුග්ධ වදන කණ වැකෙණ විට මා හදවත මුමුණන්නේ

'තමරී.., නුඹ බඩුවක් වත් ගෙඩියක් වත් නොව............, මා අමාවක පැතූ සඳවතිය' බව ය.


පෙම් හැඟුම් පිබිද නිබඳව ම පය එසැවෙන්නේ නානාගේ මුස්ලිම් හෝටලයට ය. එසේ යද්දී සෙනඟ අස්සේ ඇස ගැටෙන්නේ ඉංගිරිසි අකුරු තුනේ කුකුල් මස් කඩේ ඉදිරිපස කිරිනැති තණයක් උරන දරුවෙකු අතින් රුවා ගත් මවකි...,

"අනේ පවු අහිංසක දරු පැටියා"


යැයි ඈ පවසත් ම ඈව තරව අති අල්ලා ගන්නට සිතුනද මසිත ඊට පසු බෑවේ එවකට මා හද තුල වූ දේ ඈ හාංකවිසියක් වත් නොදන්නා බැවිණි.

හදිසියේ මා සිත දුවන්නේ මෙයට මාස 4 කට පෙර දළදා මාළිගාව අසබඩට ය.
ඒ අප දෙන්නට දෙන්නා එකිනෙකා ට කෝඩුකාර වූ කාලයයි.., මාළිගාවේ බතික් කඩේ ඉස්සරාහ සිට මදෙසට හැරුන ඈ යමක් පවසන්න ට තනන්නේ නෙතට හොරෙන් ය.

"වහිනවා නේ..?"


"හ්ම්ම්ම්"


"එන්න කුඩේ යටට..!"


පොද වැස්ස ට තෙත් වූ අප දෑත් එකිනෙක ස්පර්ශය, හිත ඇතුලේ අකුණු ගසන්නක් මෙන් විය.

"නම මොකද්ද..?"


මම ඇසීමි

"තමරි... තමරි මල්ෂිකා"


ඈ පිළිවදන් දුන්නේ පොළවට ය.

නම ඇසුනද, ඒත් සමඟ ම කුඩය උඩට වැටුනු පුලුන් ගෙඩිය මා හිසට වැටුනේ විසල් රිදුමකුත් සමඟ ය. ඔලුව අතගා ඇස් අරින විට මම තාමත් පහන් කණුව යට ය.
හිතේ වේදනාව හා වූ හිස් වේදනාව දැන් වැඩිය.
අතීතය සිහිනයක් පමණයි යන සරින් ළඟම නැවතූ ත්‍රීවීලරය කින් ඇහෙන්නේ, මට පමණක් ද..?

බම්බුව..... මේ යක්කු අපිට කියන්නේ මැරිල ඉපදෙන්න කියලද...?


තාමත් මම ගාලු පාරේ පහන් කණුව යට ය... දින කිහිපෙක අරගලයකින් පසු පොඩි කඩයක කැශියර් උනේ වාසනාවට ද අවාසනාවට ද...? මමත් සුජීව ප්‍රසන්න ආරච්චිගේ කතාවක වස්තු බීජයක් උනා නම් නවතින්නේ ධනපතියෙකු වීය. ජීවිතය ඔය කියනා තරම් මල් පාත්තියක් නොම වෙයි. ආදරයේ වේදනාව, වළාකුලු යට පාවෙනවා වගේ නොම වන බව මා හට දැනී අවසානය.

මා හිත එක වරම තිගැස්සී ගියේ අහම්බයෙන් දුටු රුවක් නිසාය...


අමුතු කතාවක්. 6 කොටස
ඉදිරිපත් කලේ : LishWish at 10:30 AM |
ආයෙමත් මට සමාවෙන්න.. අහම්බෙන් දැක්ක රුවක් ගැන කියල ඉසිඹුවක් නොලබාම මම මගේ හිත එක්ක ගණුදෙනුවක ට ඔබව අල්ල ගත්තා ට..,
මේ කතාව එකම අංශයක ට ගොණුවෙලා ගලාගෙන යනවා. ඒක දරන්නට අමාරු විත්තියත් මම දන්නවා.
ඒත් මගේ කථාව ඔබව පටලනවා නම්.. මකුණු දැලකට අහුවුනු පොඩි මෙරුවෙක් වගේ පැටළුනු මගේ ජිවිතේ ඇතුලේ ඔබ පිළිවෙල කථාවක් බලාපොරොත්තු වෙනවා නම්.. ඒක තමයි මේ ලො‍කේ අසාධාරණම දේ.. සාධාරණය කියන දේ බලාපොරොත්තු වෙන්න තියා ඒ වගේ වචනෙක තේරුමවත් නොදැන ජිවත් ‍වුනු මං වගේ අහිකුණ්ඨක ජිවිතේක ඔබ පිළිවලක් බලාපොරොත්තු වෙන්නත් එපා..
මොකද මේ ගලන්නේ…., මගේ ජීවිතය නිසා….!
මතක ඇති දවස් වල ඉදං වැල්ලවත්තේ මුඩුක්කු අස්සේ.. වැස්ස නැතත් පල්වෙන කාණුවල ගඳ උතුරලා යන පොදු වැසිකිලි ගඳ.. දාඩිය ගඳට.. හවස් වෙද්දි එකතුවෙන කසිප්පු ගඳවල්.. කුණුහරුප බයිලා වලින් ඔළුව කොඩැරි වෙන්න ගත්තම... අම්මාගේ උකුල විතරක් සුවඳක් වෙලා සැපයක් උනු මට..අද මේ අඳුරු කාමරේ ඇතුලේ විටින් විට පෙනෙන අළුගෝසු මුණු.. ලේ ගඳ හැමදේමත් එක්ක.. අහම්බෙන් හමු උනු හිස් එක්සයිස් පොතක සාක්කුවේ ඉතිරි වෙලා තිබ්බ එකම එක නිල් පෑනෙන් පිළිවෙල කතන්දරයක් ලියන්න කියලද කියන්නේ? ඔබට රසවිඳින්න?
මම දන්න මගේ අප්පා නදියවන්.. සෙල්වරාජා නදියවන්.. දෙමළෙක්...!
අම්මා ස්වර්ණා මැණික් බණ්ඩාර දෙමළ වැඩකාරයෙක්ට ආදරේ කරපු වැරැද්දට පිටුවහල් වුනු නම්බුකාර උඩරට වලව්වක කුමාරිහාමි කෙනෙක්.. ඔබත් මමත් දැනටමත් දන්න මගේ අතීතය එහෙමයි..
ඒත් තව එකෙකුට අනුව මම තාත්තා කවුද නොදන්න අවජාතක‍යෙක්..! ඒ මට කවදාවත් දැනගන්න නොලැබුනු මගේ අඳුරු හෙවනැල්ලේ සැබෑ කථාව වෙන්න පුළුවන්.. ඒත් දැනට.. මේ ගෙවෙන හැම අවිනිශ්චිත මොහොතකම ඒ නොදන්න අඳුරු කථාව මා වටා කැරකෙවෙනවා වගේයි මට දැනෙන්නේ..
මේ හැමදේම ආයෙමත් නතර වෙලා ගඳ ගහන මුඩුක්කු පේළියේ අම්මාගේ මතක සුවඳ ඉහිරුණු අප්පාගේ නිහඬ බව පිරුණු ගෙදරට ආයෙමත් යන්න තියනවා නම් ඒත් මගේ ජිවිතේ ‍ඒ තරම්ම සරළ නැති බව මට අමතක නෑ... මෙතනින් එහාට අනාගතයක් ගැන හීන දකිනවට වඩා ගෙවුනු අතීතේ මට මොකද උනේ කියන එක හිතනවා ඇරෙන්න වෙන යමක් මට කරන්න බැරි වෙයි.. අනාගතේට මම බයයි..
ඔබට මතක ඇති දවසක් අප්පා‍ව හොයාගෙන අපේ ‍ගෙදරට ආව මිනිස්සුන්ව... ඒ මිනිස්සු ආව අන්තිම වතාව ඒක නෙවෙයි... එයින් පස්සේ තව වතාවන් බොහෝමයකදි අම්මාගේ නිහඩතාවය ඉස්සරහා සිංහ නාද කරපු උන් යන්න ගියේ අප්පා වෙනුවට අම්මාව කටගැස්මට අරගෙන. ඒ සියල්ල දරාගෙන ඇය නිහඬව සිටි හැටි මට මේ දැනුත් මගේ ඇස් ඉස්සරහා මැවිලා පේනවා වගේ..
තමන්ගේ ජිවිතේ සදළුතලාවෙන් දුහුවිලි පොළවට වැටුනු අම්මා.. මගේ දෑස් ඉදිරිපිටදී රජයේ රෝහල් වාට්ටුවක ‍ඇඳක අවසන් හුස්ම හෙලපු මොහොත මට මේ දැන් වගේ මතක් වෙනවා.. ඒ සුදුමැලි වුනු ජිවය ටිකෙන් ටික මැකිලා ගිය ඇස් දෙකෙන් මට කියන්න හැදුව ඒත් ඇයට කියා ගන්න බැරි වුනු ඒ කථාව ගැන ඒ වෙලාවේ මට යාන්තමින් වත් මතක් උනේ නැහැ. එහෙම මතක් උනා නම්
“අම්මා නිදාගන්න... දැන් මහන්සි වෙන්න එපා”කියලා මම නොකියන්න ඉඩ තිබුනා.. ඇත්තෙන්ම ඒ නින්ද ඈ නිදන අවසන් නින්ද කියලාවත් මට තේරුමක් තිබුනේ නැහැ ඒ වෙලාවේ.. ඇයත් එක්ක ඇය මෙලොවෙන් අරගෙන ගියේ මට හිටි එකම හව්හරන විතරක් නෙවෙයි. මගේ ජිවිතේ නොකියවුනු කථාවකුත් ඒත් එක්කම නිහඞ උනා
ඉස්පිරිතාලයෙන් කෙලින්ම කනත්තේ කෙළවරක සදාකාලයට මිහිදන් වූ ඇය, මාත් අප්පාත් අතර තිබුනු බැදීමත් ලිහලා දාලාගියා ‍වගේ.. ඇගේ මරණෙන් පස්සේ මම අප්පාව දැක්කා නම් දැක්කේ සතියකට හෝ දෙකකට වතාවක් විතරයි.. ඒ වෙලාවල් වලදි වත් කථා කරන්න පුළුවන් තරමේ සිහියක කවදාවත් අප්පා හිටියේ නෑ...ඒ මළානික ඇස් වල තිබුනේ “තෝ තමයි සේරටම මුල... තෝ මගේ ජිවිතේ විනාස කලා” කියනවා වගේ නොකියා කියන වදියේ බැල්මක්. සමහර විට අප්පා මට සැලකුවේ ආගන්තුකයෙකුටත් වඩා ඇහැටවත් නොපෙනන සතෙකුට වගේ. අවුරුදු පහලොවකට ආසන්න කාලයක් එක වහලයක් යට ජිවත් උනු අපි දෙන්නා බොහොම ටික කාලෙකින් අනිත් කෙනා ඉන්නවාද නැද්ද කියලවත් නොදන්න තත්වෙට පත්වෙන කොට අප්පයි අම්මයි ගැන ලයනල් කලින් විටින් විට මට කියලා තිබුනු සේරම දේවල් සාක්කි නැතුවම ‍ඔප්පු වෙනවා වගෙයි මට දැනුනේ.
අම්මා සැමදාම මගේ ඔළුව අතගාලා කියපු

“හොඳට ඉගනගනින් මගේ පුතේ’’

කියන වචන වචන කවදාවත් මට අමතක වෙලා ගියේ නෑ... පාඩමකට තියා හරියට හුස්මක් අරන් අත පය දිගඇරලා ජිවත් වෙන්නවත් බැරි විදියේ පරිසර‍යක හිටපු අපිට ඉගනුම කියන්නේ ඉහලට යන්න පුළුවන් එකම මාර්ගය කියලයි අම්මා හැම වෙලාවෙම කිව්වේ.. ඒකයි යාන්තං හයහතර තේරෙන වයසෙදි ඉදම්ම මට අම්මා පුළුවන් හැම වෙලේ‍ම මොනා හරි කියලා දෙන්න උත්සහ කලේ... පාන් බාගේ සීනි කාල ඔතාගෙන එන පත්තර පිටුවවත් නොකියවා විසි නොකර මාත් එක්ක අකුරු අමුන අමුන කියවන්න අම්මා ඒවා හෝඩි පොත් කරගත්තා..කොටින්ම මට අකුරු වලට ආදරය කරන්නට ඉගැන්නුවේ අම්මා.. පොත් ගන්න සල්ලි නැති වුනත් මහජන පුස්තකාලේ ළමා අංශයේ පටන් කල් යත්ම සියළුම අංශ වල විවිධ මාතෘකා ඔස්සේ කියවන්න හිතන්න.. මවන්න මට හුරු කලේ අම්මා. ඒ හින්දම පොතක් අතේ නැතුව ඉන්න එක අම්මා මට හුරු කරේ මටත් නොතේරන තරම් විදියට...

“ මගේ පුතා පොතක් පතක් බලා ගන්න මට පුළුවන් අනිත් වැඩ කරගන්න”

කියමින් තනිවම නිවසේ වැඩ දරාගන්න ඇය හුරු වුනා...ඇය මේ සියල්ල කරන හැම වෙලාවකම අප්පා කලේ හිස් ඇස් වලින් බලං ඉන්නයි.. ගෙදරට යමක් හම්බ කරපු එකයි විතරයි.. කොහොම උනත් අම්මාගේ මරණෙන් පස්සේ ආ‍යාලේ යන්න ගිය ජිවිතය අමාරුවෙන් උනත් එක තැන් කරගෙන සාමාන්‍ය පෙළ විභාගේ කොහොම හරි කරගන්න මට උදව් උනේ ලයනල්.. මගේ පොඩි කාලේ ඉදන් මට හිටිය එකම යාළුවා.
ජිවිතේ අසීරුම වෙලාවල් වල ලයනල් මගේ ලග හිටියේ යාළුවෙකුටත් වඩා මගේ සහෝදරයෙක් වගේ..ඊටත් වඩා මගේම අප්පා කෙනෙක් වගේ සැමදා මා අසල සිටියේ මිතුරෙකුටත් වඩා
“උඹ අපි වගේ නෙවෙයි නේ.. කොහොමත් වැඩකාරයා.. ඔන්න ඔහේ ඔය ටිකත් ‍ඉස්කෝලේ පලයං.. මොකෝ ස්වර්ණා නැන්දා උනත් ‍ඌඹව හැදුවේ අපි වගේ බජාර් එකේ රස්ති ගහන්න නෙවෙයි නේ”
“ඒත් බං.. ඉගන ගන්න එක සෙල්ලමක් ද.. උඹට මොනා හංගන්නද.. ඉගනගන්න තියා මට දැන් කන්න වත් අප්පා ගෙන් සල්ලි හම්බ වෙන්නේ නැහැ බං.’’
“අප්පා නැතුවට මං ඉන්නේ...” ලයනල් මගේ වියදම් තමන්ගේ කරට ගත්තේ එහෙම කියන ගමන්..
එත් සාමාන්‍ය පෙල විභාගෙන් පස්සේ මට තව දුරටත් ලයනල් මත්තේ යැපෙන්න පුළුවන් උනේ නෑ... මට ඕ‍න උනේ හැමදාම ජිවත් උනු මඩ ගොහොරුවෙන් දශමයක් හෝ ‍ඈත්වෙලා යන්න... හැමවෙලේම අළුත් වෙවී සැමදාම වේදනා දෙන අම්මාගේ මතක පිරිනු ජිවිතෙන් ඈත් වෙලා යන්න...
රස්සාවක් හොයා ගන්නව මිසක් වෙන කිසිම මාර්ගයක් තිබුනේ නෑ මගේ ජිවිතේ වෙනස් කරගන්න. ඒත් ඒ වෙනකොට විභාග ප්‍රතිඵල ඇවිත් තිබුනෙත් නැති නිසා රස්සාවල් හොයන්න ලේසි නැහැ.. ගාමන්ට් වලට “නදියවන්” කියන මගේ දෙමළ නම ප්‍රශ්ණයක් උනා.. සයිවර් කඩ වලට සිංහල ක්‍රම‍යට හුරු වෙච්ච කථා විලාසෙත් එකක් “අනුරාධ’’ නම ප්‍රශ්ණයක් උනා.. එහෙමත් තැනක යමක් කමක් හරි යාගෙන එද්දි ‍මගේ අවාසනාවද මන්දා කොළඹ කොහේ හරි බෝම්බයක් පිපිරුණා.. අළුත් තැන් වල මිනිස්සු එහෙම වෙලාවලදි මගේ දිහා බැලුවේ තව බෝම්බයක් දිහා බලනවා ව‍ගේ.. දවසක් වැඩ කරපු කඩේ මුදලාලි බලලා නතර කරලා ගිය පත්තරේක තිබුනු නුවර ගුණසේන එකේ අබෑර්තුව දැක්කේ.. මම හැමදාම ආස කරපු ආදරේ කරපු පොත් අතරට යන්න තිබ්බ නොඉවසිල්ලත් එක්කම යටිහිතේ හැංගිලා තිබ්බ ස්වර්ණා මැණික් ගේ අතීත නටඹුන් හොයන්න තිබ්බ ආසාවයි තමයි මාව නුවරට ඇදගෙන ආවේ..
මේ හැමදේ ගැන ම කල්පනා කරන කොට මට පවතින සමාජය ගැන තියෙන්නේ වෛරයක් නෙවෙයි කලකිරීමක්. මොකද.., මගේ උවමනාවකට මේ ලෝකෙට එන්න නොදී අනුන්ගේ උවමනාවක් නිසා මගේ ලෝකෙ උන්ට පරිත්‍යාග කරන්න වීම ගැන.
හිත එක්ක පලක් නොමැති කතා මට එපා වී ඇත. ටජ්මහල් දහසක් හිතෙන් හැදුවද., තවම මම පහන් කණුව යට නිසා හිසට වැටෙන දිය මොරගෙඩි මට දන්වන්නට හදන්නේ මේ යථා ලොවතුල එකම ෆැන්ටසිය මගේ හිත පමණක් කියාද...?
පහන් එලි අද්දර ඈතට යමින් දියවන රුව කවුදැයි අඳුනා ගන්නට මට වැඩිවෙලා ගියේ නැත.



අමුතු කතාව 7 කොටස
ඉදිරිපත් කලේ : LishWish at 8:04 PM |
ඈතට යන රුව එකවරම නැවතිණ. ඒ පාර මාරුවීම සඳහා බව අනුමාන කරන්න ට මට වැඩිවෙලා ගියේ නැත. මේ රුව පාර මාරුවෙන්නේ එහා පැත්තේ තිබෙන රථයට නැඟීම ට බව ඉවෙන් මෙන් දැනුන නිසා මම පාර වම් පැත්තට ඒ රුව ඈත දීම පැනගතිමි.
පපුව ගැහෙන සද්දෙ ට හදවත් කැඩී විසිවෙන තරමට වේගවත් වුව.., මගේ අවිදුර දෘෂ්ටික බව නිසා මට රුව ළඟ ට ම යාමට අවැසි විය.
බෝට්නෙක් ටීෂර්ට්ටුවත්, ත්‍රී ක්වාටර් ඩෙනිමත් මට ගෙන ආවේ සුපුරුදු බවකි. එයට ගූචි කොලොන් සුවඳ ද එකතැන්වූ විට මැවෙන්නේ මට ස්වර්ගයක් වූ ඇයව ය.
ත..තමරී...?
කාරයේ දොරට යතුර ඔබන්නට උත්සාහ කරමින් සිටි ඇය මා දෙස බලා සිටියේ ගල් ගැසී ය.
දෙයියනේ ඔයා...?
තරුණියට වදන් ගලපා ගන්නට ද අමාරු ය. දෙවුලොවින් බට දෙව්ලියක බඳු ඈ මිහිපිට පෙරේතයෙකු වැනි වූ මාව අඳුනා ගන්නට වැඩිවෙලා ගියේ නැත.

දෙයියනේ අනූ ඔයා..? ඔයාට මොකද උනේ දරුවෝ..? ඇයි මාව දාලා ගියේ.., මම මොනතරං ඔයාව හෙව්වද? මම කීපාරක් ගුණසේන එකට මෙහෙ ඉඳන් ගියාද ඔයාව හොයන්න...? ඇයි මාව මේ විදියට මඟ අරින්නේ..?
මාව ඔයාට එපාවෙලාද අනූ ?
මෙතුවක් කාලයට මට වූ දේ වැකි දෙකකින් කිවිය හැකි වුවත් මට මේ දෙව්ලියව තවත් මනසින් වට්ටන්නට මේ වේලාවේ දී උවමනාවක් ඇත්තේම නැත.
ඔයා මේ රෑ කොහෙද යන්නේ..?
මගේ යාලුවෙක් ගේ අක්කගේ වෙඩින් එක..; මම ඒකට ආව උදව් වෙන්න.
මේ රෑ කොහෙද යන්නේ දැං..?
මගේ අපාර්ට්මන්ට් එක ට.

ඒ කියන්නේ ඔයා...?

ඔවු මම දැං ඉන්නේ තනියම.., මට දැං ඉන්නේ මම විතරයි. තාත්තා ගේ ජීවිතේ දේශපාලනේ. මං ගාව හිටියේ අම්මා විත්තිය ඔයා දන්නවා නේ..?
මට අමතක වෙන්න විදියක් ඇත්තේ ම නැත. එක දුරුතු මසකදී ගුණසේන එකෙදී මට ඈව හමු වූයේ ඈ මව හා සිටියදී ය. මවද ඈ මෙන් ම කරුණාබර කතකි.
කොහොමද දැන් අම්මට..?

මම ඇසීමි. ඇය හැරුනුවිට මා වඩාත් ආලය කරන ගරුකරන අයෙකු ගැන මට අසන්නට ඇත්තේ එපමණකි.
අම්ම අන්තරා උනා අනුරාධ. ඒකයි මට මෙහෙම උනේ.., ඒකයි මම තනියම ඉන්නේ..!
ජීවන අංකුරයක ට ඒ මව්වත් වෘක්ෂයේ පහස නැති වී ගිය විට ඇතිවනා දොම්නස දැන නොගන්නට මම මෘගයෙකු තත්ත්වය ට පත්වී නැත්තේ මම ද මේ වැනිම හේතු කාරකයකට මුහුණ දී ඇති නිසාවෙනි.
මට සමාවෙන්න තමී.., මම කවදාවත් හිතුවේ නෑ අම්මා මේ තරං ඉකමනට ඔයාව දාලා යයි කියලා..
ඒක දිගකතාවක් අනුරාධ.., කොහෙන් පටන් ගන්නද කොහෙන් ඉවර කරන්නද කියලා කියන්න බැරිතරම් පැටලිච්ච.
ඈ හිස් අහස දෙස බලාන අනිමිස ලෝචනයේ ය.
හරි මේ අහන්න තමී.., දැන් යන්න ඔයා ඉන්න අපාර්ට්මන්ට් එකට.
මට යන්න හදිස්සියක් නෑ අනූ.., අනික මම දැන් ස්වාධීන කෙල්ලෙක් නිසා මට මම කැමති වෙලාවක කැමති තැනක යන්න ඉඩ තියෙනවා.
තවදෙයක්...,
මොකද්ද..?
මම ඔයාව මේ සැරේ හමුවුනේ ආයිත් ඈත්වෙන්න බලාගෙන නෙවී. තේරුනාද? මේ මගේ නොම්මරේ ..,

ඈ පෑනක් ගෙන මගේ අතේ නොම්මරය ලිව්වාය.

මේක පරිස්සම් ඇති තැනක ලියල තියා ගන්න.., තේරුනාද?
පෙම්වත් කතාවක ට හිත නවන්නට හද පෙරමඟ බැලුවත් විජේතුංග මංත්‍රීතුමා තම දියණියගේ අනාගත අභිවෘධිය තකා මා හා එතුමා අතර වූ පොරොන්දුව නිසා, මා සිටින්නේ දෙලොවක් අතරය.
තම දියණියගේ ආදර සබඳතාව ගණිකා වෘත්තියේ යොදවා තම දේශපාලන ලොව ඉලක්ක ජයග්‍රහනය කරන්න ට වෙරදරන පියෙකු ගැන අසා ඇත්තේ මොන ලොවේද?
එහෙත් මේ ගතවන විනාඩියෙත් මේ සිරි සද්ධර්මද්වීපය තුල එක නිවෙසක වෙමින් පවතින්නේ ද මේ ඛේදවාචකය ම ය.

මොනවද ඔයා කල්පනා කරන්නේ අනූ..?
තමරී මා උරහිසට අත තබා කියත්ම ඇගේ රථයට මුහුණලා නැවතූ කොරොල්ලා මෝටර් රථයේ දොර තුලින් වීදුරුව පහත් වී එලියට ආවේ තරබාරු හිසකි..
අනුරාධ මල්ලී….., මොකද ඔතන කරන්නේ..ආ?
කවුද ඔය ඉන්නේ.?
යුවතිය අසුරුසැනින් හැරී බැලූවිට දුටු දෙයින් තැති ගෙන මා අත අල්ලාගත්තේ නොදැනුවත්ව ම ය.
දෙයියනේ......?



අමුතු කතාව 8 කොටස
ඉදිරිපත් කලේ : LishWish at 12:35 PM |
"මම බයවුන තරමක්"
"සිවා මොකද බං මේ මහ රෑ.."
මම ඇහුවෙ සිවා බයකරපු බය කිරිල්ලට තාම පපුව ඩිග් ඩිග් ගාන එක දැන් නැවතෙයි දැන් නැවතෙයි කියල හිතන ගමන්..
"මචං හදිසියක්.. මේ අටම‍ගලෙ තව කිලෝමීටරයක් යන්න ඩීසල් නෑ.."
"ඉතිං.."

"බලපංකො ඇතුල.."
"හත්දෙයියනේ සෝමෙ අයියෙ මේ මොකද වුනේ"

"උඹ මහ පුදුම බූරුවෙක්නෙ සිවො.. මේ ජල්බරි අස්සෙද උඹ අර ‍ගොන් ආතල් එක ගත්තෙ"

අන්තිමට මම සිවා එක්ක එතෙක් තිබුන තරහා පිටකරගත්තෙමි..
නලලින් පටන්‍ ගෙන මුළු මුහුණ පුරාම ලේ දහරා ඇඳී තිබූ සෝමෙ අයියාගේ ඇස කරාද ලේ පාරක් පැමිණ තිබුනි. මල්ෂිගේ රෝස පැහැති කුඩා ලේන්සුව සෝමෙ අයියාගේ තට්ටය හා නලල පුරා දිවගියේ එය රෝස පැහැ තිත් වැටුණ රතුපාට ලේන්සුවක් බවට පත්කරමිනි.
"බයික් එකක හැප්පිලා පාරෙ ඔළුව වැදුනා. ඌ බීලා හිටියෙ පොලීසියට අහුවුනානම් අම්බානක චාටර් වෙන හින්දා මම ඌට යන්න ඇරියා"

සෝමෙ අයියා වේදනාව මැදින් කෙඳිරි ගෑවේය.
"නගින්න කාර් එකට යං හොස්පිටල්"

.........................................................................

සෝමෙ අයියාට නින්ද ගොස් තිබූ නිසා මල්ෂී රෑ දෙගොඩහරියට පෙර පිටත් කර හැර මම බිත්තියට හේත්තු වූ පසු මම මගේ අතීතයට ඇදීගියේ අතහැරල දාපු පින්තූරයක් ආයි දූවිලි ගසල දාලා මගේ ඉදිරියේ මතුවුන නිසා වෙන්න ඇති.
ගුණසේන එකේ වැඩට ආපු දවසෙ ඉඳන් මේ වෙනකම් මගේ ජීවිතයේ සිද්ද වුන දේවල් එකින් එක ස්මරණය වෙන්න ගත්තෙ ඇතුලෙ නිදියගෙන ඉන්න සෝමෙ අයියත් ඇයත් ඒ හැම සිද්ධියකම පිටිපස්සෙ සිටින නිසා නෙමෙයි කියන්න තරම් ආත්මාරථකාමීත්වයක් මට තිබුනෙ නෑ.

පොත්හලේ ප්‍රධානියා සෑම් සර්ට මගේ නමටත් ජාතියටත් වඩා ‍මගේ වැඩකිරීමේ හැකියාව වැදගත් වුන හින්ද ඊට ‍පස්සෙ දවසෙ ඉඳන් මම ගුණසේන පොත්හලේ සහයකයෙක් විදිහට වැඩ කරන්න ගත්තා. පලවෙනි රැය පොත් වල තීන්ත, කඩදාසි සුවඳ එක්ක ගෙවිලා ගියාට පස්සෙ දෙවනි දවසෙ ඉඳන් මගේ ජීවිතයට එකපාරටම ක‍ඩාපාත්වුන සෝමෙ අයියගෙ බංගලාව වුන ස්ටෝරුව වත්තෙ පහේ පේළියෙ තුන්වන ලෑලි ගෙදර මගේ වාසභවන වුනා.
"උඹ අනුරාධ කිව්ව නේද"

"ඔව් සෝමෙ අයියෙ"

"අනුරාධ අනිත් න‍ම"

"නදියවරන් සෝමෙ අයියෙ"

යකෝ හැම වචනෙම අන්තිමට සෝමෙ අයියෙ.. සෝමෙ අයියෙ.. කියල උඹ ම‍ට මගේ නමත් එපාකරවන්නද හදන්නෙ.

"හරි සෝමෙ අ....."

"‍අවුලක් නෑ ඕනි මගුලක් කියපං කොහොමත් ඕක මම දාගත්ත නමක් නෙමෙයිනෙ මටත් ඔය නම පේන්න බෑ කොහොමත් අදාල වෙන්නෙ මල මගුල් ජාතියවත්, ආගමවත්, නමවත් නෙමෙයිනෙ.. ඉතිං නදිය‍වරන් කිව්වෙ උඹ දෙමලද"

"එහෙමත්ම නෑ"

"එහෙනං"
මම මගේ අමිහිරි ජීවන තනුව සෝමෙ අයියා ලඟ වාදනය කිරීම ඇරඹීය. සෝමෙ අයියාට මම ගැන දුකක් ඇතිවීද අනුකම්පාවක් ඇතිවීද යන්න මට අදටත් තේරුම් නොයාමට තරම් සෝමෙ අයියාගේ හැඟීම් ප්‍රකාශනය සංකීර්ණය. කෙසේ නමුත් මම එදා සිට සෝමෙ අයියාගේ බංගලාවේ කාමරයකට අයිතිවාසිකම් දරමි.

ජීවිතය රතුපාටද, කොලපාටද, කියල මට එකපාරටම කියන්න බැරිවුනත් කළුපාට ජීවිතයක් කොයිවගේද කියල මම දැනගෙන හිටියා. ඉඳහිට කඩේට එන සුන්දරියක් පෙන්වා "පට්ටයි නේද බං" කියල සෝමෙ අයිය මාව කෙනිත්තුවත් ආදරයක බරක් ඔළුව උඩ තියාගන්න තරම් මගේ කශේරුකාව හයිවෙලා තිබුනෙ නෑ.. අහම්බෙන් හතර පස් වතාවක් එකම රුවක් නෙත ගැටුනත් හිත ඇතුලෙ ආදරය කියන් හිස් ටින් එකේ පියන වහගෙන හිටපු හින්ද මම ඒක එහෙමම ලොප් කරගත්තා..
"අයින් වෙන්ඩෝ... අයින් වෙන්ඩෝ..."
ඇඳක් තල්ලුකරගෙන මාව පහුකරගෙන යන ඇටෙන්ඩන්ලා දෙදෙනාගේ කෑගැසීමෙන් දැහැනෙන් මිදුන මම කම්මැලි කමට එලියට බැස්සෙ හුලං පාරක් වදින්නත් එක්ක.
තාම ගලවල දාන්න බැරිවුන ජාතික කොඩියක් රෝහල් ගේට්ටු කණුවේ ලෙලදෙනවා.
සෝමෙ අයිය එක දවසක් කියපු කතාවක් මට මතක් වුනා.
"ඔය සිංහයා කඩුවෙන් බෙල්ල කපාගෙන මැරිච්ච එකෙක්. ඔය වටේටම තියෙන්නෙ සිංහයගෙන් ගලන කුණු ලේ ඔය ලේ ටික උතුරලා දවසක බෝ කොළ හතරත් යටකරගෙන වාන් දානව බං"
සෝමෙ අයියත් මාර පොරක්...

මට එහෙම හිතුනා
‍‍රෝහල ඉදිරිපිට අරලිය ගස යට බංකුවේ වාඩ්වුන මට මෙච්චර වෙලා කුයිල ගඳේ පෙනහළුවල ඇතුලෙ හිරවෙලා තිබුන හුස්ම ටික පිටකරලා දැම්මා. ඈත ගර්භනී මවක් වත්තන් කරගෙන ඇගේ සැම්යා ත්‍රීවිලයකින් බිමට බසියි. වේදනාව මැදින් වුවද ඇගේ මුහුනේ මදහසක් රැඳී ඇත.

අම්මත් මම ඉපදෙන කොට මෙහෙම එන්න ඇති.

මම නැවතත් අතීතයට එබුනා..



අමුතු කතාව 9 කොටස
ඉදිරිපත් කලේ : LishWish at 1:41 PM |
අතීතයේ අඳුරු අහුමුලු පීරමින් සොයද්දී එක තැනක ඉඳන් තව තැනකට සීරුවෙන් අඩිය තියමින් යන ගමන් ලයනල් කියපු

"උඹ තාත්ත කියන්නෙ උඹලගෙ තාත්තට නෙවෙයි."

කියලා කියපු දේට සම්බන්ධයක් තියෙන දෙයක් ගැන පුංචි මතකයක් . . . මතකයේ නොරැඳෙන තරම් පුංචි කාලයේ සිදුවූ සිදුවීමක මතකයක් මේ දැන් දුටුව දරුප්‍රසූතියට රෝහලට ත්‍රීවීලයෙන් පැමින වේදනාව අතරින්ම මුවේ මඳහසක් නඟාගෙන බැස්ස මාතාවගේ දර්ශනය හරහා ආයාසයෙන් මතකයට නංවාගන්න උත්සාහ කිරීමේදී දෝරගලා ආවේ හරියට හිරකරලා තිබුනු වතුර පාරක් වක්කඩක් කැඩුවා වගේ වේගයෙන් . ..

දිනක් පාසැල් ඇරිලා සුපුරුදු පරිදි කුනු ගඳ ගහන කානුව පහුකරන් බාගෙට වැහිලා තිබු ලෑලි දොර ඇරගෙන ගෙදර ඇවිත් පොත් ටික . . . කෑම උයද්දී ප්‍රයෝජනයට ගන්නත්, උයපුවා හෝ හදපු රොටී දෙක ප්ලාස්ටික් පිඟානකින් වහලා තියන්නත්, මගේ පොත් කීපය තියා ගන්නත්, මට පාඩම් වැඩ කරන්නත් ආදී සියලුම දේ වෙනුවෙන් අපේ දිරාගිය ලෑලි ගෙදරට තිබුනු එකම මේසය උඩින් තියා පාසැල් අඳින මගේ එකම කලිසමයි කමිසෙයි ගලවා දමා අන්ඩ දැමූ කොට කලිසම ඇඳගෙන ආපහු දිව්වේ මුඩුක්කු පේලියේ අනිත් ලමයින් එක්ක සෙල්ලම් කරන්න . ..

හති වැටෙන කම් සෙල්ලම් කල මම නිවසට ආවේ කුසගින්න තවදුරටත් ඉවසා ගන්න නොහැකි බව දැනුනු පසුවයි . .

"අම්මේ බඩගිනී. . ."

කියාගෙන ලිපට පිඹිමින් උන්නු අම්මා ලඟට ගිය ගමන්

" පොඩ්ඩක් හිටපන් පුතේ . . මම මේ කහට කෝප්පයක් හදලා සීනි ඇට දෙකක් දාගෙන අරන් එනකම්"

කිව්වේ ආදරෙන් මගේ ඔලුව අතගාන ගමන් . . . දෙන්නෙකුට තියා එක්කෙනෙකුටත් බඩ පිරෙන තරමට කන්න මදි පොඩි රෝස් පාන් ගෙඩිය වම් අතිනුත් තේ කහට දැමූ කහට ගැහුනු ඇල්මිනියම් කෝප්පෙ දකුනු අතිනුත් ගත්තු අම්මා එලියේ තබා තිබුනු පුංචි බංකුවේ වාඩි වෙලා මාව අම්මගේ ඔඩොක්කුවේ වාඩි කරන් පොඩි පොඩි රෝස්පාන් කෑලි කඩ කඩා තේ වතුරේ පොඟවමින් මට කැව්වේ මගේ ඔලුව විඩෙන් විඩේ ඉඹින ගමන් . . .
උදේ ඉඳන් කෑමට මොකුත් නොතිබෙන්න ඇති බව දැනගෙන උන්නු නමුත් . . පාන් කෑලි පහක් විතර මගේ කටට යන කොටත් අම්මගේ කටට එකක් විතරක් යන එක ගන

"අම්මත් කන්නකො . . මට විතරක් කවන්නේ "

කියා නොකිව්වේ එහෙම වුනොත් මගේ බඩ පිරෙන්න කන්න නොලබෙයි කියලා හිතු නිසා වෙන්න ඇති කියලා හිතුනු මට මා ගැනම උපන්නේ මහාම මහා පිලිකුලක් . . . බෙල්ලට වැටුනු සීතලත් නොවන රස්නෙත් නොවන වතුර බින්දුවක් නිසා මොකද්දැයි බලන්න බෙල්ල හරවා බැලූ මා දුටුවේ අම්මගේ දෙනෙත දිගේ නිදහසේ රූරා වැටෙන කඳුළු බිංදු. . .මගේ බෙල්ලට වැටෙන්න ඇත්තේ එයින් එකක් බව පුංචි මට වහා තේරුම් යන්න ඇති . . .

"ඇයි අම්මේ . . ඇයි මගේ අම්මා අඬන්නේ . .. ?"

"අනේ එයා හිටියා නම් . . . "

අම්මා කිව්වේ කෙඳිරිලි හඬකින් බව මතක් වුනු මගේ දෙසවන් මහා ගෝසාවකින් පිරුනා වගේ මට දැනුනේ . . .

"කව්ද අම්මේ එයා . . "

කියා මා ඇසූ පැනයට එක්වරම පිළිතුරක් නොදුන් අම්මා මගේ දිහා ඇස් පිය නොගසා බලා හිටියේ . . . දසමාසයක් කුසේ දරන් ඉඳපු තමන්ගේ ලේ කැටි බිළිඳා බිහිකරන්න තමාට උදව් කරන්න සැරසෙන වින්නඹු අම්මා දෙස "මේ ඇත්ති මට මගේ විශ්වාස කරන්න පුලුවන්ද" කියා සිතනු වැනිව මෙතුවක් කාලයක් කිසිවෙකුටත් නොපැවසූ යමක් . . සිතේ ගුලිකරගෙන තනිවම වේදනා විඳි යමක් පැවසීමට තරම් මා විශ්වාස කලහැකිදැයි සිතන්න මෙන් . . .
ගඳ ගහන මුඩුක්කුවේ ජීවත් වූ අප්පා ඇරුනාම ඈට කරුනාවෙන් සැලකූ එකම මනුස්ස ප්‍රානීන් දෙදෙනා වූ . . අව්වට මල් පිච්චුනු රතු පාටට හුරු සාරියක් ඇඳන් කුඩේකුත් අත්බෑගයකුත් අරන් . . තොල්දෙකේ රතුපාට උලාගෙන හවසට එලියට බහින ලයනල්ගේ අම්මා වූ කල්‍යානි නැන්දා . .
"සුවර්නෝ මට ලූනු බෑයක් දියන් කෙල්ලේ . . . අද මට හරිම විසේකාර අවුරුදු හැටක විතර කොළු ගැටයෙක් මාට්ටු වුනානේ බං . . . එලිවෙන කම් ඌ එක්ක හිටියොත් පන්සීයක් දෙනවා කිව්ව වුනත් උදේ ඉඳන් පාන් කෑල්ලක් වත් නොකා ඉන්න කොල්ල ගැනයි . .
කෝච්චියේ පික් පොකට් ගහනන් ගිහින් මාට්ටු වෙලා කෝච්චියෙන් පැනලා කකුල් දෙකම කඩා ගත්ත වුනත් නමට හරි වාහේ වෙච්චි ලයනල් ගේ මහ එකායි ගැන හිත උනුවෙලා ඒකා දුන්නු රුපියල් සීය ගුලි කරගෙන අවේ මුන් දෙන්නට කන්න දෙයක් රත් කරලා දීලා යන දේවාලෙක යන්න කියලා බං . .
තදියමට මට ලූනු ටිකක් ගන්න බැරි වුනා . . "
යි කියන තරමට ඈට හිතවත් වුනා වුවත් . . . කලවේ කොටපු “පුක දෙනවද?? වෙඩි කනවද??” පච්චය පේන්නත් කසිප්පු බිස්නස් එකට අමතර ආදායම් මාර්ගයක් වූ ගංජා වෙලඳාමේ ජංගම ගබඩාව වූ ශිපර් දමා මැසූ යට කලිසම පේන්නත් තරමට සරම දනහිසෙන් අඩියක් තරම් උඩට උස්සගෙන පාරේ ගමන් කරන නීල් මාමා හැමදාම උදේට දොරකටට විත්
" සුදු මැනිකේ . . මට ගින්දර ටිකක් දියන් රත්තරන් නංගියේ . . . උදේම උඹේ මූන දැක්ක දවසට බිස්නස් එක වාසී නංගියේ . . "
කියා ඈට සෙනෙහස දැක්වූවා වුනත් . . . ඒ කිසිවෙකුට මෙතෙක් නොපැවසූ යමක් මට කීමට මගේ විස්වාසවන්තභාවය ගැන සහතිකයක් ලබාගැනීමට මෙන් මා දෙස විනාඩි ගනනක් බලා සිටි අම්මා අන්තිමට

"එයා තමයි මට ජීවිතේ ඉගැන්නුවේ පුතේ . . . . එයා තමයි මට ලෝකය දකින්න ඉගැන්නුවේ . . "

කියා ඉදිරිය බලාගෙන කීවේ මට ඇහෙන්න නොව හිස් අවකාෂයට එහායින් වූ වෙනත් ලෝකයක කිසියම් කෙනෙකුට ඇහෙන්න කියනාක් මෙන් . ..

"රදා වඩු ගෙදර රංජිත් . . . හ්හ්හ්ම්ම්ම් . . . " වලව්වේ මහන්තත්ත කමින් ඔලුව උදුම්මගෙන හිටපු ස්වර්ණා මැනිකේගේ ඇතුලේ හුලං විතරක් තිබුනු බැලුම් බෝලයක් වගේ තිබුනු ඔලුව ආදරයෙන් කරුනාවෙන් මෛත්‍රියෙන් දයාවෙන් පුරවපු රංජිත් . . .
"හුලං හමන්නේ අපිට ගීතයකුත් මුමුනමින් කියලා මට කියලා දුන්නේ එයයි පුතේ . . .
මල් පෙති වල වුනත් කවි ලියන්න පුලුවන් කියලා මට ඉගැන්නුවේ එයයි . . . සමනලුන්ගේ අතේ පැනි කුරුල්ලන්ගේ අතේ පෙම් පනිවිඩ යවන්න මට ඉගැන්නුවේ එයයි . . . "
"වෙනදට ගෙදරට ආවම මම මූන වත් නොබලන රෙදි නැන්දට . . එන්න නැන්දේ . . තේ එකක් කාරිය බොමුද . . ? කිව්වාම අපේ අම්මා මගෙ දිහා බැලුවේ මාව ගිලින්න වගේ . . "
"අක්කගේ මගුලට නැකැත් හදාගෙන ආපු රන්නා ගුරුන්නාන්සේට . . ඈඳි ගන්න මාමේ . . කිව්වයි කියලා අම්මයි අක්කලයි මාව මරාගෙන නොකෑවා විතරයි . . ."
"ඔය ඔක්කොම දේවල් කරන්න තරම් නිහතමානි වෙන්නත් . . ඕනෑම දේකට මූන දෙන්න තරම් මගේ හිත හයි හත්තිය ඇති කලේත් එයා තමයි . . . "
"රංජිත් ගැන දැනගෙන තෝව ඔය ඉගෙන ගන්න කියලා යැව්වේ අඩු කුලේ එකෙක්ට දීග දෙන්න නෙමයි කියලා මට අම්මයි අප්පච්චියි තඩිබාන කොට . . .

උඹලා මහා ලොකු බෞද්ධයෝ . . ඒත් මිනිහෙක් උපතින්ම වසලයෙක් හරි බ්‍රාහ්මනයෙක් හරි වෙන්නේ නෑ තමන් කරන දේවලිනුයි ඒක තීරනය වෙන්නේ කියපු බුදුහාමුදුරුවොත් විකුනන්න පුලුවන් නම් විකුනයි මුදලි පරම්පරාවක එකෙක් ආවානම් . . .

කියලා මට අම්මල එක්ක රන්ඩුවෙන්න හයිය තිබුනේ එයා මට උගන්නපු දේවල් නිසා . . ."

"වාසගම බලලා යාලුවෝ තෝරගන්න පුරුදු වෙලා හිටි මගේ හිත එයා වෙනක් කලේ හරිම පුදුම විදීහට . . .
බුදු හාමුදුරුවෝ ශාක්‍යන්ගේ මාන්නේ බිඳපු හැටි එයා කිව්වේ මට ඇහෙන්න මගේ යාලුවෙකුට . . .
ක්ෂුද්‍රයන්ගේ ගෙයකින් දානේ වැලඳුවයි කියලා දෙතෝදන - සුදෝධන රජතුමාගේ මල්ලී කිව්වලු බුදු හාමුදුරුවන්ට අනේ අපේ කුලේ කිසි කෙනෙක් උන්ගේ ගෙවල් වලින් කනවා බොනව තියා ඒ පැත්ත වත් බලන්නේ නෑ ඇයි ඔබ තුමා අපිට මෙහෙම අපහාස කරන්නේ කියලා . .

බුදු හාමුදුරුවෝ ඇහුවලු ඔබතුමන්ලාගේ ප්‍රධාන කෑම ජාතිය මොකද්ද කියලා . .

පහල තියෙන කුඹුරු යායෙන් ලබා ගන්න හාල් වලින් ඉදෙන බත් කිව්වලු .

ක්ෂුද්‍රයො ජීවත් වෙන්නේ කොහෙද කියලා අහුවලු . . . කුඹුරු යාය කිට්ටුව පහත්බිමේ කිව්වලු . . . . .

ඒ අය කක්ක කරන්නේ කොහේද කියලා ඇහුවලු . . .

වැසිකිලි පහසුකම් නැති උන් තැන් තැන් වල ඒ වැඩේ කරනවා ඇත්තේ කියලා කිව්වලු . . .

වැස්සට ඒ අයගේ ජරාව එකතු කරගෙන ගිහින් ඒවා රැඳෙන්නේ කුඹුරෙනේ . .

ඉතිං ඒ අයගේ ජරාවෙන් සරුවට වැවෙන හාල් වලින් හදන බත් කන්න හොඳයි නම් ඒ අයගේ ගෙදරකින් දුන්නු කෑමක් කෑවට මක් වෙනවද කියලා බුදු හාමුදුරුවෝ ඇහුවලු . ..

එයාව වාහනයකට හප්පලා කවුදෝ මරලා දාලා කියලා උඩුනුවර මාමා ඇවිත් කිව්ව දවසේ අපේ අප්පච්චිගේ මූනේ තිබුනු හිනාව මට කවදාවත් අමතක කරන්න බෑ පුතේ . . .

උන් එයාව මරා දැම්මා . . .

වංශේකබල් ගාන . . .

බුද්දාගමේ කියන්නත් ලැජ්ජ මහ ලොකු බෞද්ධයේ වෙච්චි උන් එයා අඩුකුලේ එකෙක් වෙලා වලව්වේ කෙල්ලෙක්ට ආදරේ කල පවට . . .

උන් එයාව මැරුවා පුතේ . .

එයාගෙන් මට ලැබුනු වටිනාම වස්තුව අරගෙන වලව්වේ මට හිතවත්ව හිටපු එකම එක මනුස්සයා එක්ක ඒ අපායෙන් ගැලවිලා එනවා මිසක් මට වෙන කරන්න දෙයක් තිබුනේ නෑ පුතේ . .

අනේ එයා හිටියානම් උඹට මෙහෙම දුක් විඳින්න වෙන්නේ නෑ මගේ රත්තරන්….

කියූ අම්මා මහා හඬින් අඬමින් තැන් තැන් වල අන්ඩ දැමූ චීත්තයෙන් කඳුලු පිසූ සැටි සිහිවූ මට මේ මොහොතේදී එදා පොඩි එකා අද පොඩි එකෙක් නොවුනත් එදා අම්මා දැවූ වේදනාව වෙනුවෙන් ඇගේ ඒ වේදනාවට ඉකිබිඳ හඩන්නද . . .

අම්මගේ අප්පච්චි වූ මුහන්දිරම් රාළහාමිට වෛර කරනවාද . . . කියා සිතා ගත නොහැකි වූ වෙනස් හැඟීම් දෙකක් එක් වරම මාව පෙලනවා වගේ දැනුනා . ..



අමුතු කතාව 10 කොටස
ඉදිරිපත් කලේ : LishWish at 1:02 PM |
මල්ලී මල්ලී නැගිටින්න..,
මොකෝ මේ බංකුව උඩට වෙලා.., අන්න දොස්තර මහත්තයා හොයනවා ලෙඩාව බාරදුන්න කෙනාව.
මම කවුන්ටරය වෙත දිවගියෙමි.
ඔව් ලෙඩෙක්ව අරං ආවද...?
නෑ මිස්. දැං ටිකකට ඉස්සර වෙලා ඩොක්ටර් කෙනෙක් ලෙඩෙක්ගේ භාර කාරයෙක් ව හෙව්වද?
ආහ් ඔව්
දොස්තර සමරනායක ව දැක්කද..?
කවුන්ටරයේ සිටි මහජන සබඳතා නිලධාරිණිය ඇසුවේ කවුන්ටරය ළඟින් තම රාත්‍රී වැඩමුරය අවසන් කරමින් නිවෙස බලා යන රෝහල් සහයකයෙකු ගෙනි.
අන්න දෙකේ වාට්ටුවට ගියා.
යන්න....දකුණු පැත්තේ දෙවෙනි වාට්ටුව..,
ඈ අතින් සන් කරමින් මාහට පැවසීය.

මා යනවිටත් දොස්තර මහතා සිටියේ ලෙඩෙකු පරික්ෂා කරමිනි.
ඩොක්ටර් අර...,
එකේ වාට්ටුවට අරන් ආපු ලෙඩාගේ භාරකාරයා ඔයාද?
දොස්තර ඇසුවේ හිසවත් නොඋස්සා ය.
ඔව්...?
ලෙඩාගේ තත්ත්වය පොඩ්ඩක් දරුණුයි වගේ පුතා.

ඩොක්ටර්...?

ඔව් පුතා ඔලුව බිම වැදුනු පාරට skull [හිස්කබල] එක පුලුරලා. මොලේට ලේ බැහැලා..., ලෙඩාට සිහිය එතරම් නෑ වගේ. අසිහියෙන් කියවනවා.., බයවෙන්න එපා අපි පුලුවන් උපරිමය කරනවා.
මා සිටියේ නිර්වින්දනය වූ ලෙසිනි.
පුතා..., හෙට අපි ලෙඩාව ඔපරේට් කරනවා. එතකං ඔයා මෙහෙ ඉඳලා තේරුමක් නෑ. ගෙදර ගිහින් පවුලේ අයට මේ විස්තර කියලා ඒ අයව හෙට එක්කගෙන එන්න.
තත්ත්වය හිතුවට වඩා භයානක වී ඇත. ගුණසේන එකේ වැඩට ගිය දා පටන සෝමෙ අයියගෙ බංගලාව වූ ස්ටෝරුව වත්තෙ පහේ පේළියෙ තුන්වන ලෑලි ගෙදර අපදෙදෙනාට සෙවන විය. කාමරයට ම සිටියේ අප දෙදෙනා පමණය. අප දෙදෙනාට සිටින එකම නෑයෝ වූයේ අපදෙදෙනා පමණය.

ඉදින් සෝමේ අයියගේ කියා නෑයෙකුට කියා මම කියන්නේ කා හටද..?
ඩොක්ටර්..?
ඔව් පුතා...මොකද්ද ප්‍රශ්නේ..?

සර් නෑයෙකුට , යාලුවෙකුට කියා සෝමේ අයියාට ඉන්න මම ම තමා...?
හ්ම්..! කමක් නෑ. ඔය ගෙදර යන්න. හෙට ඇවිත් පේෂන්ට් ගේ පේපර්ස් වලට සයින් කරන්න...!

මොනවා හරි ප්‍රෂ්ණයක් තියේ නම් මට කියන්න ඕකේ..?

හා සර්...!
සර්..?
ඔව් පුතා..?
මට ලෙඩාව බලන්න යන්න පුලුවන්ද...?
ගියාට කමක් නෑ..? ලෙඩා එක්ක කතාකරලා එයාව මහන්සි කරවන්න එහෙම එපා හරී...?
එහෙමයි..!
දොස්තර හෙද සහයක සමඟින් මා පසුකර ගිය විට මම එකේ වාට්ටුවට යන්න හැරුනෙමි… සෝමේ අයිය හිටි දහයේ ඇඳ දැල් දෙකකින් වටකර ඇත..., ඒ ලේඩා ඇඳෙන් නොවැටෙනු පිණිස බව මට බැලූ සැනින් අවබෝධ විය.
මම සයනය අසලට ගියෙමි.

මීට පෑ දෙකකට පෙර මා හා කතා කරමින් ආ සෝමේ අයියා දැන් සිටියේ සයන ගතව සිහි මඳව ය. බෙහෙත් නිසා දුඹුරු පැහැ ගැන් වූ වෙලුම් පටි මුහුණට ගෙන ආවේ අවිහිංසක පෙණුමකි. සිහි මඳව දැලට තට්ටු කරමින් සිටින මේ සද්දන්තයා දුටුවිට මට ඇති වූයේ කියා ගත් නොහැකි තරම් ශෝකයකි.

අසිහියෙන් සිටින මේ මිනිසාව වෙහෙස කර මාව හඳුනනවාදැයි අසන්නට මට හිත් දුන්නේ නැත මම ආපසු හැරුනෙමි.
බෝඩිමට එනවිට පාන්දර දෙක පමණ වූ නමුත් ඒවන විටත් අසාර්ගේ කාමරයේ පහන් දැල්වී තිබුණ නිසා මම ආවේ හඬක් නොනැගෙන පරිදිය. පාල තිබූ වතුර බේසමෙන් මුව දොවාගත් මා සෝමේ අයියාගේ ඇඳෙන් ඉඳ ගත්තේ යට තිබෙන ඇඳුම් පෙට්ටියේ ඔහුගේ නෑයෙකු ගැන කිනම් හෝ හෝඩුවාවක් ඇති දැයි සොයනු සැකයෙනි. ඉවත දමන ලද ට්‍රන්ක පෙට්ටියක් වූ එය ඇඳ උඩට ගත්තේ අසීරුවෙනි. පිළිවෙලට ඇඳුම් අඩුක්කර තිබූ පෙට්ටියේ ඇඳුම් සියල්ල ඉවත් කලත් කිසිවක් සොයාගත නොහැකි වූ නිසා වසන්නට යත්දී පලේකාට්ටු සරමක් අස්සෙන් වැටුනේ පොඩි පොතකි. එය දිනපොතක් විය. දින නැති දින පොතක් කිව්වොත් නිවැරදි ය.

වෙව්ලන වෙද අකුරින් ලියූ කුරුමිණි අකුරු කියවීම පමණක් නොව සිතීමද උගහට ය. නෑයෙකු හොයන්නට ඇති අවැසි බව කම්මැලි කමට වඩා විසල් වූ නිසා අවසන මම කෙසේ හෝ කියවන්නට පටන් ගතිමි. පිටු කිහිපයක් කියෙව්වත් වැදගත් යමක් නොවූ නිසා පොත වහන්නට උත්සහ කරන විටම නෙත ගැටුනේ රතු පාටින් ලියන ලද කොටසක් වෙතය.
3-10 හවස 4.30ට මන්ත්‍රී තුමා.
බැරිනම් කෝල් කරන්න මේ නොම්මරේට...,
පහත වූ නොම්මරය මගේ ඇස ට හුරුපුරුදු නොම්මරයක් විය.
දෑස මටත් හොරා මගේ අත දිහාට නැඹුරු වූයේ ඉබේටම ය..,

3......5......7......5.....4......6...?

දෙයියනේ මේ තමරී දුන්න නොම්මරේ නේද…..?
එතකොට ත.....?
හිතන්නට අවකාශයක් ලැබුනේ නැත.., කල්පනා ලොව දෙපලු කරමින් සෝමේ අයියාගේ ඇඳේ ඉහ කොට්ටය අස්සෙන් බොල් හඬින් රැව් දෙන්නේ දුරකතනයකි....!
ක්‍රීං.... ක්‍රීං...!
මම අතට ගෙන ඇමතුම සන්ධි කලෙමි..!
හලෝ...?



අමුතු කතාව 11 කොටස
ඉදිරිපත් කලේ : LishWish at 12:06 PM |
දෑතේ ම නිය එකිනෙක වද්දමින් තමරී සෝපාවේ සිටියේ කල්පනා කාරීවය. හෝටලයේ සිට තම නවාතැන බලා එත්දී අනුරාධව මුණගැසුනේත්, නිමේෂයකට පසු තුවාල වූ සෝමේ ව දකින්න ලැබීමත් නිසා තරුණිය තිගැස්සී සිටියා ය. සැබෙවින් ම ඈ තැතිගෙන සිටියා කිවහොත් නිවැරදි ය. මකුලු දැල ක ට හසුවූ සමනලියක බඳු වූ මේ තරුණිය තම ජීවිතයට ඉතා සමීප සම්බන්ධතා පවත්වන අයව පවා මේ දැලේ ගොදුරු බවට පත් කරන්නට සිදු වූයේ එසේ නොකලා නම් තම ජීවිතයෙන් ඊට වන්දි ගෙවන්නට වන බැවිනි.
ටීපෝව මත වූ සිය ජංගම දුරකතනය ගෙන යතුරු කිහිපයක් එබූ ඈ ඇමතුම සම්බන්ධ වන තුරු සිටියා ය.
“හලෝ...,

ජිනදාස ද?

අප්පච්චි ඉන්නවද ඔතන ?

නෑ..? ඇයි කොහේ ගිහිල්ලද...?

හරි...!,

තව ටිකකින් ආවොත් මට කෝල් එකක් දෙන්න කියන්න මතක් කරලා හරිද...?”


විනාඩියක් ගෙවෙන්නටත් පෙර තමරීගේ දුරකතනය රැව් දෙන්නට වූයේ ඇයට වෙනදෙයක් ගැන සිතන්නට වත් ඉඩක් නොතබා ය.
“හලෝ...?

හලෝ දුව.., මේ අප්පච්චී...?

ඇයි කතාකලේ...?

මතකද අප්පච්චී මගේ අනුරාධ ගැන හොයන්න කියලා බාරදුන්න ස්ටෝරු වත්තේ මිනිහෙක්ට...?

ඉතිං...?

ඉතිං කියන්නේ අන්න ඒ මිනිහා දැං ටිකකට කලින් ඉස්පිරිතාලේ අරං ගියා...?

තමුසේ කොහෙද ඒ වෙලාවේ හිටියේ...?”
තම මංත්‍රී පියා ඔහුගේ යටත් වැසියට කරන අණකෙරීම තමාටද කරන්නට එන බැව් දැනගත් තමරී ට ඒ බව ඉවසුම් නොදෙන්නට විය.
“මේ අප්පච්චී.., ඔයාගේ ඔය කටු ලෙවකන බල්ලන්ට දාන පාට් මට දාන්න එපා හරිද? මම ඒවෙලාවේ අනුත්තරාගේ අක්කාගේ වෙඩින් එකට උදවු කරන්න ගිහින් අපාර්ට්මන්ට් එකට එන ගමන්. මම බ්ලොක් එකේදී තමා දැක්කේ කාර් එකක ඒ යකාව දාගෙන යනවා.”
හැමවිටම සිද්ධිය ගැන කීමේදී අනුරාධ ගැන වදනක් හෝ මුවින් පිට නොවන්නට තමරී වග බලා ගත්තා ය...!!! ඒ තමා ඔහු ගැන කියන හැමවිටකම අප්පච්චී දන්ඩෙන් පහර කෑ නාගයෙකු මෙන් කිපෙන බැවිනි.
“හ්ම්ම් ඒකත් එහෙමද...?”

අප්පච්චී සුසුමක් ලන හඬ ඒහා අන්තයෙන් තමරී ට ඇසිනි.

“මම හැමදේම කරන්නේ ඔයා වෙනුවෙන් දුව ඔයා ඒක කවදා හරි තෙරුම් ගනීවි.”
ඇමතුම විසන්දි වීමේදී ඇසෙන ශබ්දය තමරී එයට උත්තර දෙන්නට ප්‍රථමයෙන් ඇසෙන්නට වූ නිසා යුවතිය නැවත තම දුරකතනය ටීපෝව මතින් තැබුවා ය.

“අප්පච්චී මාව රකින්න මේ හැමදේම කලේ කියන එක මම කොහොමද විශ්වාස කරන්න්නේ...?

එයාකරලා තියෙන හැම දහදුරා වැඩක් ම මම වෙනුවෙන් කරපු එව්වද...?
එතකොට මේ සේරට ම මුල මමද...?”


මගින් මිලදී ගත් කෑම පැකට්ටුව මයික්‍රෝවේව් උදුනට රත්වෙන්නට දමා තමරී.., කලින් සාදාගත් කෝපි කෝප්පය තොලගාන්නට පටන් ගත්තා ය.
කිසිවෙකු තම දොර අභියස සිටින වග දැන ගත් තමරී කවුද කියා බැලීමට විමසුම් කවුලුවෙන් බලන්නටත් පෙර අමුත්තා දොරට තට්ටු කරන්නට විය.
ටක්..ටක්..ටක්...! ටක්..ටක්..ටක්...!
කවුද ඔතන...?
තමරී ඇසුවේ තිගැස්මෙනි...!
පුංචි නෝනා.., මේ මම…, දොර අරින්න...!


දොර පිටුපසින් ඇසුන කෙඳුරුම් හඬ කගේදැයි හඳුනා ගත් තමරී දොරේ අගුලු නිදහස් කලා ය..!
ජිනදාස...?
මොකද මේ මහ රෑ...?

පුංචි නෝනා ලොකු මහත්තයාට කතා කරනවෙලාවේ මම හිටියේ ඒ ළඟ...!
ඉතිං ඒක කියන්නත් දෙයක් යැයි ජින්දාස ඒක කොහොමත් එහෙමනේ...?
තමගෙත් තම පියාගෙත් විශ්වාසවන්ත ම සේවකයා මේ රෑ මෙසේ කරදර කිරීම ගැන තමරී ගේ සිතේ ඇතිවුනේ තරහාවකි.
මම ආවේ ලොකු දෙයක් කියලා යන්න..!

මොකද්ද ජිනදාස..?

ඉක්මනට මෙහෙන් චුත වෙලා යන්න නෝනා. පුංචි නෝනා වැටෙන්න යන්නේ ලොකු කරදරේක..!
කරදරේක...? මම..? ඒ මොකද...?
කෝ පුංචිනෝනගේ පෝන් එක...?
ආ මේ තියෙන්නේ...?
බලන්න ඕකේ සිසිල් [Sisil] කියලා නමක් එක්ක නොම්මරයක් තියෙනවද කියලා...?

තරුණිය තමා අත වූ දුරකතනයේ නොම්මර පරික්ෂා කරන්න වූයේ වෙවුලන ඇඟිලි තුඩිනි. වෙන්නට යන දේ කුමක් නමුත් එය ඉතා භයානක බැව් ඈ හට ඉවෙන් මෙන් දැනෙන්නට විය.
ආ... මේ තියෙන්නේ...?
ඔය ..., ඔය තමා..., පුංචිනෝනා මේ හැම කරදරයක ට ම මුල...

ඔය සිසිල් කියන්නේ අර පුංචි නෝනා කියපු සෝමේ ම තමා..

මොනවා..? ඒත් ඉතිං මේ නොම්මරේ කොහොමද මගේ ෆෝන් එකට ආවේ...?

ඒක දිග කතාවක් පුංචි නෝනා..,
ඔක්කොට ම කලින් ඔය නොම්මරේට කෝල් එකක් ගන්න.., මම හිතන්නේ මම දන්නව ඔය පෝන් එක දැං කා ගාවද තියෙන්නේ කියලා.

වෙවුලන දෑතින් තරුණිය ඇමතුම සක්‍රීය කලාය..,

දෙවරක් වැදුන දුරකතනය අවසන සන්ධි වින..,

හලෝ.....?



අමුතු කතාවක් 12 කොටස
ඉදිරිපත් කලේ : LishWish at 9:51 AM |
"හලෝ"
තමරීට සිය දෙසවන් අදහාගත නොහැකිවිය. පුරා සය වසකටත් වඩා ඇසුන පසුගිය අවුරුද්ද මුළුල්ලේම ‍නෑසුන ඒ හඞ දහසක් අතුරින් වෙන්ව හඳුනාගත හැකිවූ ඒ හඬ, මින් දිනකට පෙර නැවත ඇසුන ඒ හඬ.

"අනුරාධ"

"මල්ෂී"

විනාඩියක් මල්ෂීත් අනුරාධත් නිහඞව ඉන්න ඇති. ඒ අවුරුද්ද තුල සිතේ සැඟවුන සිතිව්ලි හුදකලාව මුදාහැරීමට ඇති අකමැත්ත නිසා වන්නට ඇත. පෙරදින අනුරාධ හමුවීම කෙතරම් නුපුරුදු නුහුරු ලෙස සිදුවුනිද? එහෙත් නිහඬව ගතවී ගිය ඒ විනාඩිය තුල ආලය නැවතත් අනුරාධ හා මල්ෂිකා සොයා පැමිණ තිබුනි. ඒ මිනිත්තුව තුල කිසිවක් සිදුනොවුනද බොහෝ දෑ සිදුවී තිබුනි......

"කොහොමද දැන් සෝමෙ අයියට"

සෝමෙ අයියා ගැන තමා දන්නා සත්‍යය මින් පෙර අනුරාධට පවසා තිබුනද අනුරාධ එය කනකට‍ නොගත්තේ තමා ගැන නොසැලකීමක් නොව අනුරාධ එය පිලිගැනීමට මැලි වූ නිසා බව තමරී හොඳාකාරවම දැන සිටියාය.

"සෝමෙ අයියාට අමාරුයි වගේ දන්න කවුරුත් කියන්නත් නෑ මල්ෂි මම කරකියාගන්න දෙයක් නැතුව ඉන්නෙ"

සැබවින්ම අනුරාධ අසරණවී සිටියේය. සිය ලඟම හා එකම නෑයා මෙසේ එක්තැන් වීම යන ‍ශෝකයෙන් හා අසරණකමෙන් සැබවින්ම අනුරාධව අඩපණ කොට තිබුනි.

"මමත් පුළුවන් දෙයක් කරන්නම් අනූ..... බුදුසරණයි"

කියන්නට දහසක් දේ සිත තුල තෙරපුනද අනුරාධගේ මුවින් පිටවූ‍යේ "බුදුසරණයි " කියන වචන දෙක පමණි.

අනික් කිසිම සරණක් නැතිවුනාම මිනිස්සුන්ට මතක් වෙන්නෙ දෙයියොන්වයි බුදුන්වයි හරිම විහිළුවක්.......
අනුරාධ ජංගම දුරකථනය කොට්ටෙ යටට දාලා සුසුමක් හෙලලා ඇඳේ වැතිරුනේ සෝමෙ අයියා ගැන කල්පනා කරන ගමන්. අනුරාධට සෝමෙ අයියා ගැන තමරි කලින් කියපු කතාවක් මතක් වුනා.

"‍සෝමෙ කියන්නෙ අපේ අප්පච්චිගෙ ම්නිහෙක් අනුරාධ"

අනුරාධ ඒක එවෙලේ පිලිගත්තා වගේ හිටියත් හිත ඇතුලින් අනුරාධ ඒක පිලිගන්න සූදානමක් තිබුනේ නෑ. ඒ සමහරවිට ගෙවාගන්න බැරි තරම් අනුරාධ සෝමදාසට ණය වෙලා තිබුන හින්දද නැත්නම් සෝමෙ අයියට හිතේ තිබුන ලෙන්ගතුකම හින්දද කියලා කියන්න බැරි තරමට අනුරාධ සෝමෙ අයියට ලං වෙලා හිටියා. ඒකට තවත් හේතුවක් විදිහට සෝමදාස කියන චරිතෙ අස්සෙ හැංගුන අනුරාධ දැකපු මනුස්සකම කිව්වොත් වැරැද්දක් නැතිවෙයි. එක දවසක් කඩේ කැෂියර් ඉන්න පැට්‍රික් අයියගේ අම්මා අසනීපෙන් ඉන්නකොට තනියම ඉස්පිරිතාලෙ ඉඳන් පැට්‍රික් එනකම් අම්මාව බලාගත්ත හැ‍ටි. එකපාරක් අනුරාධට මැලේරියාව හැදිලා ඉන්නකොට දවස් ගාණක් ඉස්පිරිතාලෙ තනිරැක්ක හැටි.

"මේ මනුස්සයා අනුන්ට කර කර හිටියා මිසක් තමන්ට කියලා දෙයක් කරගෙන තියෙන එකක්යැ.. බෙන්ලි බයිසිකලයත් මේ ලෑලි ගෙයත් ඇරෙන්න ඇරුණාම වෙන වස්තුවක් තියෙනවද කියලවත් දන්නෙ නෑ"

එක දවසක් අනුරාධ සෝමෙ අයියාගෙන්

"සෝමෙ අයිය කවුද ‍? මෙකද්ද තනියම කරන්නෙ" කියලා අහපු හැටි මතක්වුනා.
සෝමෙ අයියා යන්තම් සිනාවෙමින් "උඹට මම සෝමදාස කියලා දැනගත්තාම මදිද?"

"මෙහේ මම කරන්නෙ උඹ දන්න ටිකම තමා බං"

"ජීවිතේ තියෙන්නෙ ජීවත් වෙන්න මිසක් මැරෙන්න ඕනි තැනක් නෙමෙයි බං. උඹ මෙහෙම හිතපන් මම ජීවත් වෙන්න හදන මිනිහෙක් මට ඕනි අනික් එවුනුත් ජීවත් වෙනවා දකින්න ඔන්න ඕක දකින්න බලපන්"

අනුරාධ සිතිවිලි ලෝකයෙන් මෙපිටට ආවේ නැවතත් කොට්ටෙ යට දෙදරන සද්දෙට..

"හලෝ"



අමුතු කතාවක් 13 කොටස
ඉදිරිපත් කලේ : LishWish at 3:52 PM |
කොට්ටය යට තිබූ දුරකතනය නැවතත් නිම්නාද විය….

ආයෙමත් කව්ද? අනුරාධ කල්පන කලා…..

හලෝ…….

අනුරාධ ….

මල්ෂී…..

අනුරාධ මම ඔයට කිව්වේ සෝමෙ කියන්නේ අපෙ අප්පචිගෙ මිනිහෙක්…

ඇත්ත නම සිසිල්.

හුස්මක් නොගෙන එක දිගටම මල්ෂී කියන කතාවේ තෙරුම කුමක් දැයි අනුරාධ කල්පනා කලේය.

ඉතින්???

ඔයා ඔය ලඟ තියාගෙන ඉන්නේ සෝමේ අයියගෙ ෆෝන් එක නෙද? අපේ අප්පච්චි කොයි වෙලාවක හරි කතා කරයි ඔයාට…

අනේ අනුරාධ ආන්සර් කරන්න එපා.

හොහොම උනත් අප්පච්චි කට්ටිය යවයි හොස්පිටල් එකට.
හ්ම්ම් ඒකත් එහෙමද?

ඔයා පරිස්සමින් ඉන්න මල්ෂි…. මම සෙවිල්ලෙන් ඉන්නම්.

බුදුසරනයි. පරිස්සමින් ඉන්න.

ඇමතුම විසන්දි කල අනුරධ නැවතත් අතරමන් උන අතීතයේ සෝමෙ අයියා නරක මිනිහෙක් වෙන්න පුලුවන්ද?

මට මෙච්චර උදවු කලේ මොනවා බලාපොරොත්තුවෙන්ද? මට කොච්චර සල්ලි දීලා තියෙනවද?

අනේ මන්දා….

මල්ෂීට කරදරයක් වෙයිද දන්නෙ නෑ……

දීර්ඝ සුසුමක් හෙලු අනුරාධ තම හිතේ බර නිදහස් කරගැනීමට සිතුවද එයින් සිදුවූයෙ තව තවත් හිත රිදුම් දීම පමනකි.

මිනිහෙක්ගේ වාසගම දෙමල උනු නිසාම මේ ලංකාව ඇතුලෙ කොච්චරනම් කෙනෙහිලි කම් වලට මට මූන දෙන්න උනාද?

හ්ම්ම්….

සෝමෙ අයියට කොහොමද දන්නේ නෑ.. දැන් ඉතින් හොස්පිටල් එකට ගිහින් බලන එකත් භයානකයි.මල්ෂි කිව්වා වගේම මල්ෂිලගෙ අප්පච්චිගෙ මිනිස්සු ඇති හොස්පිටල් එක වටේම…

මල්ෂීට සනසුම් සුසුමක් හෙලුනේ ඉබේටමය..

ඇමතුම විසන්දිවී ගිය පසු දුරකතනය ටීපො එක උඩට විසිකර දැමූ ඇය යලි හැරුනේ ජිනදස වෙතය…

හ්ම්ම් ජිනදස..

සිසිල් ෆෝන් එක අනුරාධට දීලා ගිහින්..

ඉතින් පුංචි නෝන කිව්වද පරිස්සම් වෙන්න කියල ?

ඔව්

අපේ අප්පච්චිගේ ජරා දේශ්පාලනේ…… එයා හිතන් ඉන්නෙ එයාගෙ සල්ලි වලට කරන්න බැරි දෙයක් නෑ කියලා. ආදරේ කියන වචනේ ගැනවත් හැඟීමක් තියෙන මනුස්සයෙක් නෙවෙයි..

ජිනදාස

පුංචි නෝනා?

මේ සිසිල් ගෙ නම්බර් එක මගෙ ෆෝන් එකට ආවෙ කොහොමද?

ඒක දිග කතාවක් නෝනා….

මේ ඔක්කොම මහත්තයගෙ වැඩ …



අමුතු කතාවක් 14 කොටස
ඉදිරිපත් කලේ : LishWish at 9:01 PM |
මහත්තයා නෝනට ඔය අටමගල් උම්බලකඩ කෑල්ල දෙද්දිම ඒකේ ඔය නොම්බරේ දාලා තිබුනේ.නෝනගේ කලින් තිබ්බ ඕවැයින් එක නැති කරෙත් මහත්තයම තමයි.මම මහත්තයා හිතින් ගහපු පැලෑන ගැන නං දන්නේ නෑ.කොහොම උනත් නෝනා අර කොලුවට කියන්න පරෙස්සං වෙන්නයි කියලා.නෝනගේ අප්පා උනාය, බෝධිසත්තයා වගේ හිටිය ලොකු නොනටත් ආංබාං කරන්න බැරි වෙච්චි. . . අපි හැමෝම දන්නවා නෙව නෝනෙ මහත්තයගේ හැටි!
මම එහෙනං යන්නං!
නෝනේ පරෙස්සමෙන් ඉන්න.
…………
උරය පලා සැතකින් බලන් රුහිරූ
එක රතු පැහැයෙන් ගලා හැලෙන අයුරූ. . .
සෙටප් එක එබුව ගමනින් ඇගේ ප්‍රියතම ගීය මැදකින් වාදනය වෙමින් තිබුනේ කුමන අරුමයකටද යන්න නොහිත, හැමදාම මල් ගීත දෙන චැනලයටත් ඈ පිං දෙන්නට වූයේ. . .
මනස විඩාකාරී මොහොතේ අවශ්‍යම වූ සුවය ක්ෂණයෙන් ලබා දුන් නිසාවෙනි.තේකක් හදන්න කියලා කුස්සියට ගෑටුවද, පැකට් එකේ බලෙන් උණු වතුර ටික දුඹුරු පාට වෙන්නත් කලින් දුරකතනය නම් වූ මේ අවස්තාවේ ඇගේ ප්‍රානසම වස්තුව නාද වූ හෙයින් දිව ගියේ දෙගිඩියකිනි.
අප්පච්චි ද? අනූ ද?
අනූ. . . නැත; සිතින් අනූ බලාපොරොත්තු උනද ඇමතුවේ නිශාල් ය.නිශාල් යනු තමරිගේ පියාගේ දේශපාලන ගජයෙකු ගේ පුතෙකු වූ අතර, කුඩාකල සිටම ඔවුනොවුන් මිතුරන්ද විය.නිශාල කලෙක සිට විදෙස්ගතව හිඳ නැවත ලක්දිව ගොඩබැස ඇති අතර මෑත කාලයෙ සිට නිශාල් එන පොට හොඳ නැති බව තමරි ට වැටහී තිබිනි.
හෙලෝ නිශා
තමී. . . එනවකෝ ස්කයිප්!
ඔය දන්නවනේ මම තමී කියනවට කැමති නැති විත්තිය.ඒක මම කියන්න අවසර දෙන්නේ මේ ලෝකෙන් එක්කෙනෙක්ට විතරයි.
සමාවෙන්ඩ ඕනේ ලොකු මැඩම්.එහෙනං ස්කයිප් එනවද?
අද බෑ.මම ලොකු ප්‍රශ්න ගොඩක ඉන්නේ.මේ අස්සේ මගේ හිතට සැනසිල්ලක් නෑ.කරුණාකරලා මගෙන් අහන්නෙපා ප්‍රශ්නේ මොකද්ද කියලා. ප්ලීස්!
හරි.එහෙනං ඔයාගේ හිත හැදෙන්නත් එක්ක අපි හෙට යමුද කොහේහරි. මම එන්නං එක්කන් යන්න.
ඔයාට පිස්සුද නිශාල්.
කේන්තියට කෝල් එන්ඩ් බොත්තම වැඩිපුරත් වෙලා ඔබලා කතාව විසන්ධි කරපු තමරී කල්පනා කරේ තමුන් කටින් දේවල් කියවුනා වැඩි දෝ කියලා.නිශාලුත් හොඳ මනුස්සයෙක් නෙමෙයි.අනූ ගැන දැනගත්තොත් මොනවැයින් මොනවා වේවිද? තමරී ට වැඩිවෙලා මේ විදිහට කල්පනා කරන්න හම්බුනේ නෑ.අනූ කියන වචනේ සිහියට ආපු ගමන් සිරිල් කියන කන්ටෑක්ට් එකට කෝල් වෙලත් ඉවරයි.අනෙක් පස ප්‍රතිචාරයක් නැති බව දැනගත් හෙයින් ඇගේ හිතට සහනයක් දැනුනේ අනුරාධ තමාගේ කීමට දුරකතනය ක්‍රියාවිරහිත කරනට ඇති බව සිහිවීමෙනි.ආපහු සෝපාව ඇතුලේ ගුලි වෙච්ච ඇයට ජිනදාසගේ කතාවේ අමුත්තක් ඇති බව තෙරුනි.මේ මනුස්සයා මට මොනවත් හංගනවද?
ඒ රහස තමං ගැනමද? තමන්ට තමුනුත් විශ්වාස නැති ලෝකෙක එසේද විය හැකි බැව් ඈට වැටහුනි.තමා නොවේනම් තමාගෙන් හිස් වන සැක කුලකය පුරවන්නට කවුරුන්ද. . .
අප්පච්චී, අනූ, සිරිල්, නිශාල්, එහෙමත් නැත්තං නිශාල්ගේ තාත්තා වෙච්චි ධම්මික අන්කල්.
හිත බර වැඩි කමටද, සෝපාව සැප වඩි කමටද තමරී දෙමළ කොල්ලා හිතේ මවාගෙන දෑස් පියාගත්තේය.



අමුතු කතාවක් 15 කොටස
ඉදිරිපත් කලේ : LishWish at 10:05 AM |
ඇස් පියාගත්තට අනුරාධගෙ රූපය මවාගන්න තමරිට එච්චර ලේසි උනේ නෑ.මීට සය අවුරුද්දකට කලින් තමන්ගෙ හීතල හිත පණ ගහන්න තරම් උණුසුම් තුරුලක් ලබා දුන්න අනූ තමන්ගෙ ජීවිතයෙන් ඈත්වෙන්න ගියෙ කොච්චර පොඩි කාලයක්ද?වරදකාරී හැඟීමක් හදවත තුවාල කරද්දි තමරි වේදනාව දරාගෙන තවත් තදින් දෑස පියාගත්තා.
ඒත් ඇයට මැවිල පෙනුනෙ පළවෙනි දවසෙ අනුරාධගෙ සිනාමුසු ගත විතරයි.තමන්ගෙන් ඈත්වෙලා හිටපු කාලය පුරාවටමත් අනුරාධ කියන නම සිහියට ආව විගස මනසෙ ඇඳුනෙ ඒ රූපෙමයි.පළමු බැල්මෙන්ම ඒ රූපෙ තමාගෙ හිතේ පැළපදියම් උනේ තමාටම නොදැනි වෙන්ටැති.
ඒත් ඒ රූපෙ අයිති උනේ අතීතෙට.පෙරදින නොපැතූ ලෙස තමා ඇමතූ අනුරාධ සහ පැරණි අනුරාධ අතර තිබ්බෙ පැහැදිලි වෙනසක්.ඒ කටහඬ නොතිබුණා නම් මේ මගේ අනූ යැයි තමා විශ්වාස නොකරනවා නොඅනුමානයි.මිනිහෙක්ට අවුරුද්දකින් වෙනස් වෙන්න පුලුවනිද?තමරි ඒ රුව ආවර්ජනය කලා.අනුරාධගේ මූණේ තිබ්බෙ දහසක් වධ වේඳනා විඳිලා,කැඩිලා බිඳිලා ගිය මිනිසෙකුගෙ පෙනීමක්.සති කිහිපයකින් නොබාපු රැවුල,නොසලකා හැරිය ඇඳුම.... තමරිගෙ මුවින් පිටවුනේ හද පත්ලෙන්ම නැගුන හුස්මක්.
අනුරාධ කෑලි වලට බිඳිල ගිහින් තියෙන්නෙ තමා නිසාද?වගකීම සහමුලින් බාරගන්න තරම් බර වැඩියි.තමරි කොටස් කාරයින්ව හෙව්වා.අනුරාධට තමන්ගෙ පාපකාරී උප්පත්තියෙ මූලාරම්භය සොයාගන්න පුලුවන් උනාදැයි ඇය කල්පනා කලා.විමුක්තිය හොයන් යෑමේදිත් මූලය අතෑර දා යුතු මුත් අනුරාධ හිටියෙ එකම අරමුණකින්.තම ලෙයෙහි බැඳීමත්,තම සැබෑ පියා සහ තම සිරුරේ දිවෙන ලේ වලට බැඳීමක් දක්වන කිසිවෙක් හෝ සොයාගැනීම අනුරාධගේ ආශාව වී තිබුණා.
“ඇයි අනුරාධ ඒ?”
තමරි හැමෝටම නොදැනි හොරාගත්ත පැය කීපයකදි අනූගෙ සෙවනෙ උන්න විටක තමන් නගපු පැනය මතක් කලා.
"මට ජීවිතය පටන්ගන්න හයිය මුලක් ඕනෙ.මට කියන්න පුලුවන් ඕනෙ කෙනෙක්ට මම රදා වඩුගෙදර රංජිත්ගෙ පුතා කියලා.ඒත් ඉන් එහාට මට දෙන්න උත්තර නෑ.”
අනුරාධගෙ දෑස කොහේදෝ දියවෙලා ගිහින් තිබුණා.

'මට කමක් නෑ ඔයා කවුරු උනත්'තමරි කිව්වෙ ඇත්තටම.

"ඒත් මට ඕනෙ තමී.මටයි ඕනෙ.”

"හ්ම්....”
තමරි නිහඬ උනා.මාර්ටින් වික්‍රමසිංහයන්ගෙ යකඩයා කතාවෙ යකඩයගෙ බිරිය වගේ කැත්තට පොල්ල වගේ ඉන්න ස්වර්ණා මැණික් බණ්ඩාර-අනුරාධගෙ මවට පුලුවන් උනා නම් අනූගෙ ජීවිතයත් මීට වඩා වෙනස් වෙන්න තිබ්බා.
“අම්මා හරිම නිවුණ ගැහැණියක්. එදා ඉඳන් එහෙමයි. සමහරවිට අහක හිටපු සෙල්වරාජාගේ ජීවිතයත් තමන් අගාධයට දැම්මා, තව ජීවිතයක් කාලකණ්ණි කළා කියන පසුතැවීම අම්මගෙ හෘද සාක්ෂියට වධ දෙන්න ඇති. තමන්ගෙ ජීවිතය ගැන මොකුත් චෝදනා නැගුවෙ නෑ අම්මා.”
අනුරාධගෙ කටහඬේ පිරිල තිබ්බෙ උතුරල යන ආදරයක් සහ අනුකම්පාවක්.
තමරිගෙ තදින් පියවුණු ඇසිපිය අතරින් කඳුලු ධාරාවක් රූටල ඇවිත් කොපුල් තෙත් කලා.
තමරි දැනන් හිටියෙ නෑ තමන්ට ආයෙමත් හිමි වුන අනුරාධ මේ වෙද්දිත් තප්පරෙන් තප්පරය ආයෙමත් මරණයට ලං වෙන බව. මන්ත්‍රී විජේතුංගගේ ගෝලයන් සිසිල්ව බැලීමට රෝහලට ගිහින් තිබුණා. රෝගියාගේ භාරකරු අනුරාධ නදියවන් බව ඔවුන් දැනගත්තේ වෛද්‍යවරයාගේ කටින් අහම්බෙන් පිටවූ වැකියකින්. ඒත් ලෙඩාගේ ලියකියවිලි අතරින් අනුරාධගේ නවාතැන සොයාගන්න උන්ට ගියෙ සුලු වෙලාවක්. මේ වෙද්දිත් දඩ බල්ලන් උන්ගේ ගොදුර පසුපස හැල්මේ දිවයමින් සිටියා.
ඒත්....මොහොතකින් ජීවිතයක් ලබාදෙන්නත්…, සුණුවිසුණු කරන්නත් පුලුවනි.
සිසිල්ගේ දුරකතනය නැවතත් නාද උනේ අනුරාධගේ හදගැස්ම වැඩිකරමින්.

"අනූ.....”
තමාරාගේ කටහඬ මැඩගත් ඉකියක් සමග නැගුණා.

"ඇයි තමී?”
අනුරාධට ඇගේ වේදනාව වැටහුණා.

"මට ඔයාව හම්බවෙන්න ඕනෙ.අනේ ප්ලීස් අනූ.මට සමාවෙන්න”

තමාරා වෙනස් වෙලා නෑ. වරද කාගේ උනත් සමාව ඉල්ලන්නේ ඇයයි.
"ඔයා සමාව ඉල්ලන්න ඔයා කරපු වැරැද්දක් නෑ තමී.හරි මම හෙට එන්නම්.”
'අනේ ප්ලීස් අනූ.මට දැන්ම ඔයාව දකින්න ඕනෙ.'
අනුරාධ නලළ රැළි කලා.තමී කවදත් හදිසි හැඟීම් වලට වහල් වෙලා තීරණ ගන්න කෙනෙක්.ඒත් මේ පාන්දර එළියට බහින්න අනුරාධට හිතක් තිබ්බෙ නෑ.ඔහු තප්පරයක් කල්පනා කලා.ඒත් පිළිතුරු දෙන්න කළින් කාමරේ දොරට කවුදෝ තට්ටු කරන හඬින් අනුරාධ කැළඹුණා.
"අනුරාධ..අනුරාධ ඉන්නවද?”
ආගන්තුක කටහඬක් ගෝරනාඩු කලා.ඒ හඬ අනුරාධගේ මතකයේ ඈත කෙළවරක් කිති කැව්වා.දුම් ගඳ,පොඩි උන්ගෙ කෑ ගැසීම්,කාණු,රෙදි වැල්,කසිප්පු,බඩගින්න,අම්මගෙ ආදරය,කඩ කෑල්ල.....ඒ මතක එක්ක එකතු උන තවත් මතකයක්...
"ලයනල්??”



අමුතුකතාවක් 16 කොටස
ඉදිරිපත් කලේ : LishWish at 1:34 PM |
“වරෙන් යන්න,” ඒ ලයනල් ගෙ ගෝරනාඩුව...
“කොහෙ යන්නද බං ?”
“ඒ ඔක්කොම උඹට කිය කිය මෙතන ඉන්න බෑ.. වරෙන් යන්න..අර යකාගෙ මිනිස්සු උඹ පස්සෙ පන්නනව.. උන් මෙතෙන්ට කඩා වැදෙන්න ඉස්සෙල්ල යමං,”
ඇමතුම විසන්ධි වෙලා තිබුණෙ නැති නිසා තමරිත් ඒ ඔක්කොම අහගෙන හිටියෙ...
මෙහොතකට කලින් මුණ ගැහෙන්න ඕනෙ වෙලා තිබුන උවමනාව තමරිට අමතක වුණෙ ඒක ඇහුන ගමන්...
තමරිගෙ ඉල්ලීම වුණෙත් අනුරාධට ලයනල් එක්ක යන්න කියල...
අන්තිමට ඇඳුම් කෑලි දෙකතුනත් අරගෙන අනුරාධට ලයනල් එක්ක යන්න සිද්ද වුණා...
ලයනල් ආව පරණ මෝට සයිකලේ පහල තාප්පෙකට හේත්තු කරල තිබුණ... ඒකෙ පිහිටෙන් දෙන්න එතනින් ගැලවිලා ගිය නිසා එදාටත් අනුරාධ බේරුණා...
අනුරාධ ලයනල් එක්ක ගිහින් පැයක්වත් ගියේ නෑ මංත්‍රීතුමාගෙ මැරයො එතෙන්ට කඩා වදින්න... ඉස්සරින්ද රෑ සෝමෙ අය්යගෙ නෑදෑයො හොයන්න අනුරාධ අවුස්සල දාපු ට්‍රන්ක පෙට්ටිය, එලියෙ දාල තිබුණ පොඩි පොත අනුරාධ මේ රහස් දැනගත්ත බවට දෙස් දුන්න…
හොඳට හරි නරකට හරි කතා කර කර හිටපු දුරකථනය අනුරාධ කලබලෙන්ම ඇඳුම් කෑලි ටික තිබුණ මල්ලට දාගෙන ගිහින් තිබුණ නිසා තමරියි අනුරාධයි ආපහු හම්බුන බවයි කතා කරපු බවයි නම් රහසක් විදියට ඉතිරි වුණා...
සෝමෙ අය්යට මොනව වුණාද, ලයනල් මේ දේවල් දැනගත්තෙ කොහොමද වගෙ දහසක් ප්‍රශ්න හිත ඇතුලෙ පොර කෑවත් ඒ එකක්වත් අහන්න හොයන්න වෙලාව නෙවෙයි මේ... තැනින් තැනින් හැරි හැරි අතුරුපාරවල් දිගේ ගිය සයිකලෙ නැවතුනෙ පොඩි කාමර කෑල්ලක් ඉස්සරහ...
ලයනල් ළඟ ගත කරපු කීප දවසෙදි කොච්චර ඇහුවත් මේ දේවල් එකකවත් සුල මුල හොයාගන්න බැරි වුණා,
“තමරි ගැන හොයන්න බලන්න යන්නෙ නැතිව උඹ උඹෙ පාඩුවෙ හිටපන්.. උඹ ඕනෙ නැති හැම රෙද්දට ම යන නිසා තමයි මේ කරදර ඔක්කොම… උඹ බූරුවෙක්ද උඹට ඒ ගෑණි එක්ක පෑහෙන්න බෑ කියල නොතේරෙන්න...”
අහන්න හදන හැම වෙලාවෙම ලයනල් කිව්වෙ ඕක...
රස්සාව එතනින් ම ඉවරයි, ආපහු සයිවර් කඩේකවත් මොකක් හරි හොයාගන්න මහ පාරට වැ‍ටුනෙ වෙන කරන්න දෙයක් නැති නිසා, පුංචි කඩ කෑල්ලක කැශියර් වෙන්න හම්බුනා අන්තිමට… ලයනල් ට බරක් වෙන්නත් බැරිව හිටිය මම එතන නැවතිල ආපහු තනියම ඉන්න පටන් ගත්තත් අර ප්‍රශ්න ටික, සෝමෙ අය්ය මගෙ හිතෙන් අහකට ගියෙ නෑ…
වෙලාවකට තමරිට කෝල් කරන්න හිතෙනව... තව වෙලාවකට ඉස්පිරිතාලෙට යන්න හිතෙනව... ඉස්පිරිතාලෙට නම් ගියත් වැඩක් වෙන එකක් නෑ... සනීප වුණා නම් සෝමෙ අය්ය මංත්‍රීතුමා ගෙ මිනිස්සු ගෙනිහිල්ල ඇති…ඒත් සෝමෙ අය්යට සනීප වෙන්න ඇති ද...
සෝමෙ අය්ය ගැන හිත වද දෙන හින්දම තමයි දවසක් හැන්දෑවෙ ලයනල්ටවත් නොකිය ඉස්පිරිතාලෙට යන්න හිතුනෙ...
මගක් යනකොට හිතුණ එදා තමරි දුන්න නොම්මරේට කෝල් කරන්න...ඒක කොතනකවත් ලියා නොගත්තට අමතක වෙලා තිබුණෙ නෑ... සමහර විට තමරි මොනව හරි දන්නව ඇති... අතේ තිබුන දෙකේ කාසි කීපෙ දාල කෝල් එක ගත්ත,
සෝමෙ අය්ය ඉස්පිරිතාලෙන් අරගෙන ගිහින් තිබුණ, අසිහියෙන් කියවන සෝමෙ අය්යගෙ කටින් මංත්‍රීතුමා ගැන මොකුත් කියවෙයි කියල බයට වෙන්න ඇති... ඒ හින්ද ඉස්පිරිතාලෙට ගිහින් වැඩක් නෑ... සෝමෙ අය්ය කොහෙද ඉන්න මොකක්ද කරන්නෙ කියල දැනගන්න වෙන විදියකුත් නෑ...
තමරි ට ඕනෙ වෙලා තිබුණෙ මාව මුණ ගැහෙන්න...
තමරි එනකන් මම බස් නැවතුම ළඟ පාර අයිනෙ ඔහේ බලාහිටිය...බලා ඉන්න අතරෙදි තමා මගේ සුලමුල හොයාගන්න මග පෑදුන ඒ අමුතුම සිද්දිය සිද්ද වුණේ...
මැදිවයස ඉක්මවල ගිය ගෑණු කෙනෙක් මගේ දිහා බලන් හිටිය.. හරිම විපරම් ඇහැකින්... "අනුරාධ නෙදියවන්" මගෙ නම කොතන ගියත් ප්‍රශ්න ඇති කරන නිසාම මම මේ වගෙ දේවල්වලට කැමති නෑ... මේ ගෑණි මොකටද මගෙ දිහා බලන්නෙ... නිකන් කන්න වගේ... එතනින් මාරු වෙලා තව ටිකකින් ඇවිත් බලන්නම් කියල හිතාගෙන මම ටිකක් එහාට යන්න හදනකොට ම තමා ඒ මනුස්සය කතා කළේ...
"බස් එක පරක්කුයි වගේ නේද ළමයො, " කතාව පටන්ගන්න වෙන්න ඇති එහෙම ඇහුවෙ...
"හ්ම්ම්" මම උත්තර දුන්නෙ නොසැලකිල්ලෙන්...
"මට මේ ඔය ළමයව දැක පුරුද්දක් දැනුණ නිසා මම මේ බලාන උන්නෙ... ඔය ළමය කොහෙද හැබෑටම..."



අමුතුකතාවක් 17 කොටස
ඉදිරිපත් කලේ : LishWish at 8:59 PM |
"මට මේ ඔය ළමයව දැක පුරුද්දක් දැනුණ නිසා මම මේ බලාන උන්නෙ... ඔය ළමය කොහෙද හැබෑටම..."
පුරුද්ද. සංසාරය පුරාවටම සියළු දුක්ඛ දෝමනස්සයන්ද සුඛ විහරණයන්ද කැටුව එන සබැඳියාවන් තනන්නේ මේ පුරුද්දය. දෙනෝදාහක් අතරින් තම දිවිය හා ගැටී පැටලී යන්නටවුන් සොයා දෙන්නේ මේ පුරුද්දය. අම්මාට සියළු සැප අතැර දමා මුඩුක්කුවක මැරෙන්නට වූයේද, අප්පාට එක් ජූලි මාසයක කුණුකානුවකදී දිවිය අතහරින්නට වූයේද, රදාවඩුගෙදර රංජිත්ට අවසන් වතාවට තම ඇස්මානයෙන් තඩි රෝද දෙකක් දකිමින් මියෙන්නට වූයේද, සංසාර පුරුද්දෙන් දැණුන උන් වෙනුවෙනි, උන් හේතුවෙනි. දේශයේ බලවත්ම මන්ත්‍රීවරයකුගේ දඩබල්ලන් නගරය පීරමින් මා සොයද්දී ස්නේහයෙන් ගැහෙන හදවතින් ඒ නගරයේම ඔහුගේ දියණිය එනතෙක් මඟ බලා සිටින්නේ පුරුද්දෙනි. සංසාරය පුරා බලා සිටි පුරුද්දෙනි.
නිහැඬියාව. සිතිවිලි කෑ ගසද්දී මුව නිහඬය. ඉඳින් කවුරුන් විසින් හෝ මේ නිහැඬියාව බිඳ දැමිය යුතුය.
“ඔය ළමය රත්නපුරේ පැත්තෙද?”
මම නැතැයි කීමට හිස සැලුවෙමි. එපණක් නොව මා ඇය නොදන්නා වගද පැවසීමට මට ඇවැසි විය. ඇය මට පුරුදුනැති බව කීමට මට ඇවැසි විය. මෙලොව ඇත්තේ මට පුරුදු මා දන්නා දෙදෙනෙකු පමණක් බවත් සිය දිවිය පවා නොතකමින් මේ බලා ඉන්නේ ඉන් එකෙකු දැකීමට බවත් ඇයට පැවසීමට මට ඇවැසි විය. නමුත් ඒ බැව් පැවසීමට තිබූ උවමනාව තරම්ම යමෙකු හා දොඩමළු වීමට තිබූ අකමැත්ත බලවත් වූ හෙයින් මම හිස පමණක් සැලීමි. අනතුරුව යලි මඟ වෙත නෙතු යෙමු කළෙමි.
ඉවසීම. බුදුන් පාරමිතාවක්ව පිරීමට උපදෙස් දුන් ඉවසීම. මගේ මව හා පියාට සිය යොවුන් මදයෙන් මත්ව ගිය මොහොතකදී නැතිව ගිය, ඒ වෙනුවෙන් අප්පාට මහමෙරක්ව දරන්නට සිදුවූ ඉවසීම. කලකට පසු ඊයේ දුටු රුව කොයි මොහොතේ හෝ සෙනඟ අතරින් නැගවිත් කලබලයෙන් මා හා දෑත් වෙලා ගන්නා තෙක් දරාගත නොහෙන තරමට නැතිව ගොස් ඇති ඉවසීම.
අපට පමණක් නොව ඇයටද ඉවසීම යනු පිරීමට අපහසු පාරමිතාවක්ම වූ සේය. සෙනඟ මඳක් අඩුවෙමින් තිබූ අවස්ථාවක් හෙයින් සිය අදහස් නිදහස් කිරීමට ඇයට අපහසුවක් නොවිණි.
“ මේ ඉලංදාරිය, මාත් මේ ගෙන්දගං පොළොවෙ නූපන්නට මේකෙ පයගහල දැන් අවුරුදු පාලොහක් වෙනව. මං කථා කලේ උඹේ ඉන ඉහ අතගාගන්න නෙවෙයි. මට උඹව හොඳට දැකල පුරුදුයි. ඒ නිසයි මනුස්සකමට කථා කලේ. කටේ පිට්ටු හිරවෙලාද වචනයක් එලියට දාන්නෙ නැත්තෙ?”
පිට්ටු. අම්මා පාන්පිටි ටිකක් වතුර හා අතගා අප්පාගේ පරණ බැනියමක් මුට්ටියක කරබැඳ තැනූ වණ්ඩුවක තම්බා සයියාගේ කඩයට දැමූ පිට්ටු. යහනක් තිබියදී රෑ එළිය වැටෙනතුරුත් ඈ තුරුල්කරගෙන ස්විස් හෝටලයේ බැල්කනියකට වී හිඳීමට තරම් හිතුවක්කාර වූ දිනක, මගේ අම්මා බැටකෑ ගිනිපෙනෙල්ලට බියෙන්, ඇයව කණාමැදිරියන්ගෙන් රැකගත් බරින් අප පීඩිතව හිඳියදී තමී හා මා පාතරාසයට බෙදාගත් පිට්ටු.
නැත. මගේ කටේ පිට්ටු නම් හිරවෙන්නේම නැත. නමුත් මේ නාඳුනන ගැහැණිය හා කුමක් කථා කරන්නද?
“ මං ඔය අම්මව මීට කලින් දැකල නැහැනෙ. අනික මං රත්නපුරේ නෙවෙයි”
“ ඒත් මට හොඳ මතකයක් තියෙනවනෙ දරුවො. නෑදෑයො එහෙම ඉන්නවද ඒ පැත්තෙ ?”
“නැහැ”
ඇය තවත් ලංව මා මුහුණ විමසුවාය. මගේ මුහුණතුල සැඟවගිය කුමක් හෝ දෙයක් ඇයට පිහිටවෙතැයි බලාපොරොත්තුවෙන් මෙන් මා දෙසම බලා සිටියාය.
අම්මා. මට අම්මා සිහිවිණි. ඇයද මෙබන්දක් පුරුදුව සිටියාය. දුර සිට සිනාසී මදෙස බලා හිඳිනා ඇය මහත් ස්නේහයෙන් මවෙත එන්නීය. අනතුරුව මා ලඟට ගෙන මුළු මුහුණම කියවන්නට මෙන් මදෙස බලා සිටින්නීය. සිය දෙනෙත් තුල මහා සතුටක්ද වේදනාවක්ද සමාන පරිමාවකින් දරාගෙන මදෙස බලා හිඳ එකවනම දැඩිව තුරුල්කොට ගන්නීය. අනතුරුව අතොරක් නැතිව මා සිඹින්නීය.
ඒ මතකය සිතේ අහුමුලු හාරමින් හිඳිද්දී ගැහැණිය මඳහසක් නැගුවාය. අනතුරුව,
“ඒ මූණුවරමයි.......”
වැහි නැති කොළඹ අහස ගුගුරවමින් මිමිණුවාය.



අමුතුකතාවක් 18 කොටස
ඉදිරිපත් කලේ : මුචලින්ද at 6:46 PM |
තමරිගේ ඇස් දිගු ව්‍යායාමයක...
ඉදිරිය දෙස, මා දෙස, නැවත ඉදිරිය දෙසටද ඉන්පසු පැති කණ්ණාඩි දෙසටද ඇගේ ඇස් දිවයයි...

“අපි කොහේ හරි නිදහස් තැනකට වෙලා කතා කරමු.”
ඈ මොහොතකට පෙර එහෙම කීවාය.

ඒ නිසා අපි උන්නේ නිදහස් තැනක් සොයන ගමන්..කතාබහක නිරත වෙන්න නිදහස් තැනක්.. මටත් නිදහසක අවශ්‍යතාවය තදින්ම දැනෙමින් පැවතුණ වෙලාවක් ඒක. එක ජීවිතයකටත් වඩා බර රැගෙන මා පසුපසම හඹාගෙන එන යම්කිසි අශුභදායී දෙයකට තිබුණ එකම පිළිතුර ඒකයි. නිදහස කියන ලස්සන වචනය...

තමරි පැති කණ්ණාඩියෙන් සැරින් සැරේට විමසන ආපස්සට මම අතීතය යැයි සිතින් නම් තැබුවේ මීට මොහොතකට කලිනුයි.. ප්‍රතිවිරුද්ධ දිසාවෙන් ඇදී ඇවිත් අප දිහාවට දිවෙන වාහන අපේ ඇස් මායිම් පසු කරමින් ඔහේ නොපෙනී යද්දි මම ඒවාට හැඟීම් විරහිතවම සමු දෙමින් හිටිය. ‍

එතන තිබ්බෙ මම දැන් අත් විඳින මගේ අතීතය සමග ඕනෑම මොහොතක හුවමාරු කර ගැනීමට‍ මම කැමති වෙනස් අතීතයක්. මම ඒ අතීතය දිහාවට, එනම් තාරපාරේ පසුකර ආ දිසාවට ආයෙත් හැරිල බැලුව.. පසුපසට ඇදී යමින්, නොපෙනීයමින් තිබුණු පාලු බස් නැවතුමක් මගේ නෙත ගැටුනෙ එතකොටම වගේ. ඒත් එක්කම මොහොතකට කලින් බස් නැවතුමේ සිදුවූ හමුවීමෙන් නැවත කඩා පිහිටවනු ලැබූ ම‍ගේ අතීතය රැගත් අවකාශයත්, මේ මොහොතේ මගේ වියයුතුයැයි මම ප්‍රාර්ථනා කරන අතීත අවකාශය ඇතුළ පිහිටපු මේ දැන් පසු කරන ලද බස් නැවතුමත් ගැටෙන්නට පටන් ගෙන ඇති වගක් මට වැටහුනා.

හැඟීම් විරහිතව සමුදිය නොහැකි බස් නැවතුමේ හමුව දිහාවට මම සීඝ්‍රයෙන් ඇදීයන එක වලක්වන්නට තමරිගේ ඇස් වලටත් බැරි සෙයකි...

බස් නැවතුම් පලේ ගැහැණිය නොනවත්වාම ම‍ගේ මුහුණ හැඩරුව පිරික්සද්දි මගේ මනසේ ගැඹුරක නන්නාඳුනන අනතුරුදායක සේයාවක් සැරිසරනව මට දැනෙන්න‍ට පටන්ගෙන තිබ්බා. මම ඒ විස්තර කළ නොහැකි භීතිය අමතකබවේ සහ නිර්වින්දනයේ ඇතුලාන්තයකටම තල්ලුකොට සැහැල්ලුවක් ආරූඪ කරගැනීමට වෙහෙසෙමින්....

“එකම මූණුවර තියන අය කොයි තරම් ඉන්නවද අම්මෙ.”

“නැහැ ළමයො. මේ ළමය නම් ඇරපු අතක් නෑ............”

මහ හඬින් නලා හඩවමින් ආපු බස් රියක් ඇගේ අවසන් වදන් කිහිපය යට කරගෙන ගියා...

එතකොටම නලා හඬ දෙමින් මා අභ්‍යන්තරයේ ඉඳන් නැගී හිටගෙන මගේ හාත්පස වැතිරෙන්නට උත්සාහ දරන්න ගත්තෙ මගේම අතීතයයි. මොහොතකට පෙර අනතුරුදායක සංඥාව දැල්වුණේ ඒ දිහාවෙන් විය යුතුයයිද, මේ මොහොතේ ප්‍රශ්නයකට ඇත්තේ ඒ නොදන්නා දෙය සමග ගැටීම සහ පළායාම අතරේ දෝලනය පමණක්ම බවද මට තේරුම් යන විටදීම ගැහැණිය මොහොතකට පෙර නලා හඬින් වැසී ගිය සිය වදන් පෙළ ආපහු මා දෙසට මුදා හැරියා.

“ රංජි මල්ලි වගේමයි..”

“රංජි මල්ලි?”

“ඔව්”
ඈ සිනහවක් රඳවා ගනිමින් පැවසුවාය. එය අතීත මතක වැළක් ඔස්සේ මං සොයාගෙන සපැමිණි සිනහවක්.

රංජි...රංජිත්....රදා වඩුගෙදර රංජිත්...
මම සිතින් මුමුණගත්තා.

මගේ අතීත මතක වැල් දිගේ ඇදී එන්නට තතනන්නේ සිනහවක් නොව... කාල බෝම්බයක්..



ටික් ටික් ටික් ටික්.......

තමරි වම් පැත්තට හැරවීමේ සංඥාව යොදල වාහනේ කුඩා අවන්හලක් දෙසට හරවනව.

“මෙතැන හොදයි..මම දන්න තැනක්”

මම වාහනෙන් බහිනව. බස් නැවතුමේ හමුවීමත් ඒ හරහා මගේ අතීතයට වැටෙන මාර්ග කරා දිවෙන තවම සිදුනොවූ හමුවීම් ගැනත් සිතන එක පසෙකලා මේ මොහොත වෙත හිත රඳවාගන්න උත්සාහ කරමින්.

කාල බෝම්බය තාම පිපිරිලා ගිහින් තිබුණෙ නෑ...ඒ වෙනුවට බස් නැවතුමේ හමුවූ ගැහැණියගෙ ලිපිනය රැගත් කොළකෑල්ල සුරක්ෂිතද කියල බලන්න මම මගේ සාක්කුව අතගානව.